Δευτέρα 20 Ιουλίου
Τώρα που σου γράφω, βρίσκομαι σε καράβι και ταξιδεύω για Τζια! Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει, ότι πηγαίνω διακοπές! (Εδώ εγώ, που είμαι στο καράβι, με το αυτοκίνητο φορτωμένο και δυσκολεύομαι!) Ας είναι καλά η κολλητή μου που διαθέτει σπίτι στο νησί και για να με πείσει, πρώτα έβγαλε τα δικά μου εισιτήρια και μετά τα δικά της! Άσε που φοβάμαι ότι από την χαρά της θα έχει σημαιοστολίσει το λιμάνι και θα γίνουμε ρεζίλι! Είκοσι μέρες έχουμε να ιδωθούμε και το στερητικό σύνδρομο, ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι; Αλλά το μυαλό, αναπτύσσει άλλες ταχύτητες ξέρεις… Κι εδώ που βρίσκομαι, στο καράβι (που κουνάει λίγο) έφυγε το μυαλό και γύρισε πίσω! (Πρωτότυπο!) Και ήρθαν αναμνήσεις από άλλες εποχές… ( Εν τω μεταξύ θυμήθηκα ότι μιλάμε για πάνω από 15 χρόνια πίσω και μου ανέβηκε η πίεση! Εμένα σαν χθες μου φαίνεται
Μεγάλη που λες η παρέα… Ζευγάρια 6, άτομα 12 και όλοι εκεί γύρω στα 40… Με παιδιά στην εφηβεία (γιατί όλοι μας …ανθήσαμε νωρίς, μην τυχόν και χάσουμε το… γονεϊκό τρένο!) Και αποφασίσαμε τριήμερο στην Ύδρα, χωρίς τα καμάρια μας, να θυμηθούμε πώς είναι να είσαι νέος! Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι: Σαραντάρηδες στην εφηβεία!
Να σου πω, τώρα που τα θυμάμαι, ντρέπομαι και λίγο για τον παλιμπαιδισμό μας! Αφού κάναμε ένα καράβι άνω κάτω με τα γέλια και τις φωνές μας, σε σημείο που κάποιοι ( όχι πολύ μεγαλύτεροι από μας) μας κοίταξαν και είπαν : « Τς,τς,τς, τρελόπαιδα! Τι να πεις;» , καταλήξαμε σε ξενοδοχείο σε κάποιο όρμο που μας πήγε ένα καΐκι, σε διπλανά δωμάτια, μην και δεν δείξουμε τις…χάρες μας και στο ξενοδοχείο! Κι αν την πρώτη μέρα είμαστε μαζεμένοι, προφανώς για να εγκλιματιστούμε τα…εγκλήματα, από την επόμενη μέρα, ειδικά οι άντρες, έκαναν σαν πεντάχρονα!
Στο πρωινό, επειδή δεχτήκαμε επίθεση από μέλισσες και μύγες ( τόση μύγα μαζεμένη, δεν είχα ξαναδεί!) πήραν έναν δίσκο, άδειασαν πάνω του ζάχαρες και μαρμελάδες, τον τοποθέτησαν σε διπλανό τραπέζι, μαζεύτηκαν τα έντομα εκεί, φάγαμε εμείς με την ησυχία μας! Μετά τα αγόρια, ήθελαν καλά και σώνει να ψαρέψουν, άσχετοι όλοι εν τω μεταξύ, έκαναν έναν κόσμο άνω κάτω με τα καλάμια, τις πετονιές και τα δολώματα! Αλλά επειδή ως γνωστόν η τύχη είναι πάντα με το μέρος του ατζαμή, έπιασαν δυο ψαράκια που βρέθηκαν τυχαίως στον όρμο (κακό του κεφαλιού τους) και ήθελαν οπωσδήποτε να τα φάνε τηγανητά με το τσιπουράκι τους!
Η κουζίνα, όπως μας πληροφόρησαν, άνοιγε στις 12, (σε μια ώρα δηλαδή) αλλά σύμφωνα με τον έναν ψαρά, τα ψάρια θα είχαν ήδη…μπαγιατέψει, έπρεπε εκείνη την στιγμή ακριβώς να τηγανιστούν! (Πόσο νωρίς έφυγες Χρήστο μου…) Η δε κολώνα του δικού μου σπιτιού, ήθελε καλά και σώνει τσίπουρο (στις 11 το πρωί, όταν δεν πίνει τσίπουρο ούτε το μεσημέρι) με ντομάτα και τυρί! Και βρεθήκαμε 6 γυναίκες να βλέπουμε τους άντρες μας, να συμπεριφέρονται όπως ποτέ δεν επιτρέψαμε να συμπεριφερθούν τα παιδιά μας! Μόνο το πόδι που δεν χτύπησαν να πουν: «Σέλω τσίπουρο μαμά!»
Και πως κάνει ο άντρας μου και κοιτάει απέναντι, στο τέλος του όρμου και βλέπει μια ταβέρνα! (Διότι όταν πρόκειται για φαγητό, τηλεσκόπιο το μάτι του!) Δεν ήξερε και ο δόλιος ο ταβερνιάρης τι τον περίμενε, διαφορετικά ή θα έτριβε τα χέρια του ή θα μας πετούσε έξω! Δέχτηκε ο χριστιανός να τηγανίσει τα… μεγαθήρια που είχαν πιάσει οι μεγάλοι ψαράδες, καθίσαμε και αρχίσαμε το γνωστό ελληνικό… έθιμο: φέρε το ένα, φέρε το άλλο, φέρε μπύρες, φέρε σαλάτες, και τι ήταν αυτό που πήγες στην διπλανή παρέα φέρτο κι αυτό… Στο τέλος ο άνθρωπος έφερνε το καφάσι με τις μπίρες δίπλα μας, το άφηνε και έπαιρνε το προηγούμενο! Ώρα άφιξης στην ταβέρνα 11 το πρωί, ώρα αναχώρησης… 7 το απόγευμα!
Κι εμείς οι… ξεμυαλισμένες που τσιρίζαμε μόλις τα παιδιά μας ήθελαν να μπουν στην θάλασσα κι ας είχαν φάει μόλις ένα αυγό, μπαίναμε και βγαίναμε φαγωμένες, στα διαλείμματα της κραιπάλης! Μας τελείωσαν και τα τσιγάρα κάποια στιγμή, έστειλε ο ταβερνιάρης το καΐκι να μας φέρει! Δεν θυμάμαι τι πληρώσαμε τότε, αλλά μάλλον ήταν πολλά, γιατί όταν ο ξάδελφος του άντρα μου ζήτησε τον κόκορα της αυλής με μακαρόνια (όταν σου λέω κακομαθημένα, ξέρω τι λέω) ο άνθρωπος μας είπε: «Παιδιά να σας τον κάνω, αλλά με τόσο που έχετε φάει, δεν θα το ευχαριστηθείτε! Ελάτε αύριο και τον κερνάω!» Και πήγαμε και την επομένη οι άθλιοι του Καπανδριτίου!
Μια…μπα όχι…. δυο ζωές πίσω τα νιάτα και οι χαρές τους!
ΣΗΜ: Από εκείνη την εκδρομή η φωτό… Λίγο καιρό μετά, ο ένας σκοτώθηκε σε μετωπική και η παρέα έσπασε, σαν να μην αντέχαμε πια να είμαστε μαζί… Πέρσι έφυγε ακόμα ένας και μας έδωσε την χαριστική βολή…