Είδαμε την μίνι σειρά «Unbelievable» στην πλατφόρμα του Netfilx , ένα φρικτό αλλά εξαιρετικό αφήγημα μιας αληθινής ιστορίας βιασμού!
«Ανεξάρτητα από το πόσο κι αν κάποιος λέει ότι νοιάζεται για εσένα, δεν το κάνει».. Ξεκινώ με μια φράση που ακούγεται μέσα στην εξαιρετική μίνι σειρά «Unbelievable».
Πόσες φορές στη ζωή μας ακούσαμε ανθρώπους να καπηλεύονται αληθινές ιστορίες άλλων για να νιώσουν θύματα και να τους λυπηθούμε; Πόσες φορές ακούσαμε ανθρώπους να μας περιγράφουν τρομακτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή τους που την μετουσίωσαν σε επίγεια κόλαση και την ίδια στιγμή μοιάζανε αποστασιοποιημένοι από αυτά , με αποτέλεσμα να μην τους πιστεύουμε; Πόσες φορές έχουμε βαριαναστενάξει διαβάζοντας απλώς στον τίτλο μιας είδησης ένα φρικτό ρήμα «βιάστηκε» και το μυαλό σταματά εκεί και δεν θέλει να πάει παρακάτω;! Πόσοι είπαν ψέματα και πόσοι αλήθεια;!
Το παρόν δράμα του Netflix έρχεται να ξετυλίξει μία απαίσια ιστορία σεξουαλικής επίθεσης βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Το «unbelievable» μέσα από τα οκτώ του επεισόδια δεν έρχεται να πείσει τον θεατή για την πραγματικότητα που βιώνουν κάμποσες γυναίκες, και όχι μόνο, εκεί έξω. Προσπαθεί να διερευνήσει την κατάσταση βαθύτερα, να μιλήσει για τις υποθέσεις που κλείνουν, τα στόματα που ράβονται με χειρουργική ακρίβεια , τις τρύπες που ανοίγονται στην ποινική δικαιοσύνη και πώς ο άνθρωπος δύναται να ξεχάσει την ηθική επιταγή της ύπαρξής του: να σέβεται τον άνθρωπο.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, κάπου στην Αμερική, βρισκόταν ένα κορίτσι ξεχασμένο από γονείς, τύχη, θεό. Μεγάλωνε με ανάδοχες οικογένειες και πάλευε να επιβιώσει. Η Μαρί λοιπόν, πέφτει θύμα βιασμού. Μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενείται σε ένα κέντρο φροντίδας. Ο άνδρας που μπαίνει κρυφά στο δωμάτιο της φοράει μάσκα και είναι αδύνατον να τον αναγνωρίσει.
Καταφέρνει να επιβιώσει και να φωνάξει την αστυνομία. Αστυνομία και δικαιοσύνη. Εδώ έγκειται και η υφέρπουσα ειρωνεία του τίτλου μεταξύ αυτών των δύο αξιόπιστων –φαινομενικά- στηριγμάτων για ένα θύμα βιασμού.
Την αντιμετωπίζουν μη αναμενόμενα και αυτό κλονίζει κι άλλο την ήδη εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της. Της ζητούν να τους περιγράψει αρκετές φορές το τί συνέβη εστιάζοντας στις κλεφτές ανάσες, τα κόμματα που άλλαζε μεταξύ των επαναλήψεων, για να εντοπίσουν με λαχτάρα τυχόν αποκλίσεις. Έπρεπε να την βγάλουν ψυχικά διαταραγμένη. Έπρεπε η υπόθεση να κλείσει. Δεν υπήρχαν εξάλλου στοιχεία για τον δράστη, δεν είχε αφήσει αποτυπώματα, δεν είχα κάνει τίποτε δίχως επιμέλεια. Το έργο της αστυνομίας και κατ’ επέκταση της δικαιοσύνης θα ήταν βαρύ, δύσκολο και επίπονο δίχως τρανταχτά στοιχεία. Συνέφερε η αποσιώπηση, η μετάθεση ευθυνών , μια απαίσια και άδικη διαστρεβλωμένη αλήθεια. Την τελευταία φορά λοιπόν που της ζητούν να ξανά πει την ιστορία της η Μαρί, πιέζεται τρομερά, νιώθει να διχάζεται και η ίδια , και να ταλαντεύεται μεταξύ του βιώματός της και της δικής τους αλήθειας. Την πείθουν και παραδέχεται πως υπήρξε αποκύημα της φαντασίας της ο βιασμός της. Κατάφεραν να παρουσιάσουν την φρικτή νύχτα που έζησε το σώμα της σε ένα μύθευμα που φέρει πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Εξάλλου, η Μαρί δεν συμπεριφερόταν όπως εκείνοι πιστεύουν πως πρέπει να φέρονται τα θύματα βιασμού. Για εκείνους τους ψυχρούς άνδρες ντετέκτιβς υπάρχουν «πρωτόκολλα» συναισθημάτων που οφείλουν να ακολουθούνται από τα θύματα ώστε να πείθονται εκείνοι και να γίνεται και η δουλειά τους πιο εύκολη, χωρίς καταπόνηση.
Αποτέλεσμα αυτού του τρομακτικού εγκλήματος , όχι του βιασμού, αλλά της απόκρυψής του , η Μαρί να χαθεί κι άλλο μες στον εαυτό της. Να περιθωριοποιηθεί από φίλους, συγκατοίκους και από το κέντρο φροντίδας που την «περιέθαλπτε» . Αυτό είναι ένα σκληρό σκηνικό που μας παρουσιάζεται από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Επαναλαμβανόμενες σκηνές ανάκρισης στην αστυνομία που σκηνοθετικά δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε καινοτόμο και καινούριο, αλλά συγγραφικά και ουσιαστικά έρχεται να συστήσει τη σοβαρότητα των πραγματικών εγκλημάτων που κατασκευάζονται ή αποκρύπτονται με φοβερή μαεστρία μέσα στους τοίχους της αστυνομίας. Και φτάνεις στο τέλος του πρώτου επεισοδίου να αναρωτιέσαι αν όντως η Μαρί είναι το θύμα ενός αποβράσματος ή οι άνδρες ντετέκτιβς της αστυνομίας είναι θύματα μιας παθολογίας; Μήπως όλα ήταν μια εφεύρεση; Αλλά ποιας πλευράς;
Περνούν τρία χρόνια μέχρι που την κοινωνία έρχεται να ταράξει ένας νέος βιασμός , μία νέα επίθεση που αυτή τη φορά πέφτει στα χέρια δυο πολύ ικανών γυναικών ντετέκτιβς. Είναι έκδηλη η φεμινιστική διάθεση της ιστορίας που δεν είναι τίποτε άλλο από την καταγραφή πραγματικών γεγονότων. Αυτές οι δύο γυναίκες συναισθάνονται, ανατριχιάζουν, πονούν παρέα με το νέο θύμα ‘ μια νεαρή φοιτήτρια. Αντιμετωπίζουν το θύμα ως θύμα, εν αντιθέσει με τους δύο άνδρες ντετέκτιβς της πρώτης ιστορίας βιασμού της Μαρί. Αντιλαμβάνονται πόσο ευάλωτη μπορεί να είναι η κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει υποστεί κάτι τόσο αποτρόπαιο. Ακολουθεί μία σειρά νέων καταθέσεων που αφορούν σε νέες επιθέσεις βιασμού. Δεν έχει σημασία η ταυτότητα του θύματος. Δεν έχει σημασία η ηλικιακή βαθμίδα, η εμφάνιση, ή ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Άλλες είναι 18, άλλες 28 κι άλλες 78 χρόνων. Φωνάζει η αλήθεια του έργου πως δεν υπάρχουν στάνταρντς, δεν υπάρχουν άνθρωποι και δη γυναίκες που αποζητούν να γίνουν θύματα. Ο καθένας θα μπορούσε να υπάρξει θύμα, ο καθένας θα μπορούσε να περιγράψει την κατάσταση του και ό,τι εκείνος έζησε με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε κάποιος να γίνει πειστικός για το τραύμα που φέρει!
Το νήμα μέσα από το πείσμα αυτών των γυναικών Karen & Grace καταφέρνει να ξετυλιχτεί και να φτάσει στην δύστυχη μέχρι τώρα Marie.
Το έργο εστιάζει λοιπόν στην βαθύτερη αλήθεια. Εστιάζει στα κενά των ερευνών της αστυνομίας που αποτελούν μια βαριά παθολογία στον ιστό της απονομής δικαιοσύνης. Εστιάζει στην ψυχή των θυμάτων και στην ενοχοποίηση της σκόπιμης ή μη αποσιώπησης. Εστιάζει στην ψηλάφηση των τραυμάτων που αφορούν όλους μας!
Η Κέιτλιν Ντέβερ (στον ρόλο της Μαρί) , η Μέριτ Γουέβερ και Τόνι Κολέτ (στους ρόλους των ντετέκτιβς ) μας χαρίζουν σπουδαίες ερμηνείες που μιλούν μέσα μας!
Η σειρά των Susannah Grant, Michael Chabon και Ayelet Waldman μας δραματοποιεί την σκληρή αλήθεια που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι T. Christian Miller και Ken Armstrong, για την οποία κέρδισαν το βραβείο Πούλιτζερ το 2015. Προσφέρουν μια δύσκολη σειρά που είναι αναγκαίο να την δεις για να κρατήσεις σε εγρήγορση την ενσυναίσθησή σου!
Πρόκειται για ένα έργο που αποδεικνύει αυτό που σημείωσε κάποτε ο Άρθουρ Μίλλερ : Όσο υπάρχουν άνθρωποι να δέχονται σιωπηλοί τη φρίκη, η φρίκη δεν θα εξαλειφθεί ποτέ.
Από εμένα 9/10.