Η μικρή Σμαράγδα Καρύδη με τα ξανθά μαλλιά και τα πράσινα μάτια σε ηλικία 3 ετών έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία «Ερωτική Συμφωνία» με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Σε αυτή την ταινία συμμετείχε και ο πατέρας της Ντίνος Καρύδης. Στην Γ ´Λυκείου παίρνει τον πρώτο της ρόλο στην τηλεόραση, σε ένα αυτοτελές επεισόδιο του Γιάννη Σμαραγδή με τίτλο «Η πατρίδα κοιμάται». Ακολουθούν τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Κουτσομύτη και παράλληλα έπαιζε σε επεισόδια από την «Ανατομία ενός εγκλήματος» του Πάνου Κοκκινόπουλου και όλα έχουν ξεκινήσει.
Η Σμαράγδα Καρύδη είναι κορίτσι και Γυναίκα μαζί. Έχει την αφέλεια και την σπιρτάδα στα μάτια, ενός μικρού παιδιού και συγχρόνως την μοιραία αυτοπεποίθηση της πιο σαγηνευτικής γυναίκας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα μοναδικό ταλέντο που δεν έμοιασε ποτέ «σαν κάποιο», σε κάνει να την απολαύσεις στην κωμωδία, στο δράμα, στην κομεντί, στο musical, με τιμιότητα και πάθος σε κάθε ρόλο και με αυτά τα πράσινα μάτια που όταν σε κοιτούν, ένα πράγμα σου λένε. Ότι είναι αληθινή, ντόμπρα και δοτική. Αυτή είναι η Σμαράγδα που δεν φοβάται να τσαλακωθεί, ούτε να εξομολογηθεί.
Πότε κατάλαβες ότι θες να γίνεις ηθοποιός;
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν κάτι που με γοήτευε τρομερά. Παρ όλες τις οικονομικές δυσκολίες και την ανασφάλεια που βίωνε η οικογένεια μου λόγω επαγγέλματος, δεν πτοήθηκα. Μου φαινόταν παράξενο πως μπορείς να κάνεις ένα άλλο επάγγελμα και να μην βαριέσαι. Πήγαινα μαζί με τους γονείς μου στις περιοδείες το καλοκαίρι, πήγαινα στα καμαρίνια. Μ’ άρεσαν πολύ τα καμαρίνια. Να βλέπω τους ηθοποιούς να βάφονται, να φτιάχνονται, οπότε όταν τέλειωσα το σχολείο, μπήκα στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έτσι ξεκίνησαν όλα.»
Είχες πρότυπα εκείνης της εποχής;
«Μου άρεσαν αρκετοί ηθοποιοί αλλά δεν έλεγα “Θα γίνω σαν κι αυτόν” Ήθελα κάτι να πω μέσα από τον εαυτό μου.»
Το όνομα σου πιστεύεις σε βοήθησε; Σου άνοιξε πόρτες;
«Τίποτα από τα δύο στην πραγματικότητα δεν έκανε. Μου άνοιξε πόρτες με την έννοια ότι μπορεί να με ξέραν 2-3 άνθρωποι παραπάνω προσωπικά, λόγω των γονιών μου. Από κει και πέρα κανείς δεν κάνει χατίρια και δεν σου δίνει ρόλο αν δεν τον αξίζεις. Ούτε το κοινό σου χαρίζεται. Ίσα ίσα που είναι περισσότερο επιφυλακτικό. “Για να δούμε τι είναι τούτη” , λέει. Δεν σε αντιμετωπίζει σαν έναν ηθοποιό που δεν προέρχεται από οικογένεια ηθοποιών.»
Έχεις παίξει σε πολλά σήριαλ, πολλές ταινίες, θεατρικά, musical. Ποιο είδος σε δυσκολεύει και ποιο σ αρέσει περισσότερο;
«Η καθημερινότητα της τηλεόρασης είναι δύσκολη. Είναι τα ωράρια κουραστικά, εξαντλητικά. Το θέατρο είναι και αυτό εξαντλητικό αλλά με άλλο τρόπο. Μπορεί να είναι λιγότερες οι ώρες αλλά επειδή η ενέργεια είναι στο pick και επειδή είναι ζωντανό θέαμα και πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος, δεν μπορείς να κάνεις κάτι κι αν δεν πετύχει να το επαναλάβεις. Έχει άλλου είδους κούραση αλλά και άλλου είδους λύτρωση. Τελειώνει η παράσταση και νιώθεις, ειδικά αν έχει πάει και καλά, ότι έχεις κάνει ένα ωραίο χαμάμ. Στο musical εγώ πέρασα τέλεια. Ήταν κάτι που δοκίμασε τις σωματικές μου αντοχές. Προσπάθησα να λειτουργώ σαν αθλητής. Να τρέχω να γυμνάζομαι. Επίσης έκανα φωνητική . Γύμναζα την φωνή μου. Με εξαντλούσε πάρα πολύ όλο αυτό, αλλά συγχρόνως μου άρεσε πολύ. Τώρα οι ταινίες είναι κάτι που στην Ελλάδα το κάνεις σπανίως . Δεν έχουμε τέτοια βιομηχανία. Αυτό τον καιρό ετοιμάζω μία ταινία με έναν σπουδαίο σκηνοθέτη ,τον Πάνο Κούτρα και είμαι ευτυχής γι’ αυτό.»
Μίλα μου για την ταινία
«Το μόνο που μπορώ να πω είναι, πως είμαι παντρεμένη με τον Άκη Σακελλαρίου, εγώ είμαι η Μαριέλα, έχουμε μία κόρη η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί. Με τον άντρα μου είμαστε σε μία φάση που ενώ ήμασταν πλούσιοι τα έχουμε χάσει όλα, μέχρι και το σπίτι μας. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν τον Απρίλιο και ανυπομονώ»
Όταν μπαίνει ο Θοδωρής Αθερίδης στην ζωή σου γίνεστε καλλιτεχνικό ζευγάρι. Αυτό πως προκύπτει; Τι βρίσκεις σε εκείνον ώστε να σε κάνει να ξεκινήσεις μια τέτοια πορεία για αρκετά χρόνια;
«Ξεκινήσαμε από το Θέατρο Αθηνών. Ήταν μία πρόταση του Λάκη Λαζόπουλου που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής. Ο Θοδωρής είχε πολύ όρεξη να γράψει το πρώτο του έργο γιατί ήδη έγραφε κείμενα για τους “Άγαμους θύταις”. Το έργο ήταν το “Από έρωτα”, ήταν υπέροχο και κάπως έτσι ξεκινήσαμε, χωρίς καλά καλά εγώ να πιστεύω ότι θα κάνω θίασο. Είχα πάντα έναν φόβο, μια αναβλητικότητα, μια τεμπελιά για να πάρω την ευθύνη. Με βοήθησε πολύ ο Θοδωρής να ξεφοβηθώ γιατί εκείνος τα βλέπει πολύ πιο απλά τα πράγματα. Μετά το “Από έρωτα” κάναμε μια σειρά έργων. Έχουμε κάνει και μεγάλα διαλείμματα. Θέλουμε να μπορούμε να είμαστε μαζί καλλιτεχνικά όταν υπάρχει λόγος και ο καθένας από την άλλη να έχει τα όνειρά του. Εγώ για παράδειγμα, θέλω πολύ να κάνω και πάλι musical και κάποια άλλα πράγματα φυσικά.»
Ζευγάρι και στην ζωή. Πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξουν αρμονικά 2 ηθοποιοί;
«Υπάρχουν ψιλοεντάσεις όχι ιδιαίτερες γιατί αισθητικά δεν διαφωνούμε σε βασικά πράγματα. Ακούει ο ένας τον άλλον.»
Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα του πείς την όποια επαγγελματική πρόταση;
«Ε! Ναι. Φυσικά!»
Έχει τύχει να αρνηθείς πρόταση επειδή δεν την πίστευε ο Θοδωρής;
«Ε! Όχι! Γιατί συνήθως δεν ζητάω την γνώμη του επειδή δεν έχω γνώμη. Ζητάω την γνώμη του, συζητάω μάλλον, για να επιβεβαιώσω αυτό που ήδη ξέρω. Για παράδειγμα όταν μου πρότειναν το “Celebrity Game Night”, εγώ ήμουν λίγο επιφυλακτική. Ο Θοδωρής με παρότρυνε, ήτανε πολύ υποστηρικτικός. Μου είπε: “Θα το κάνεις τέλεια, σου πάει τρομερά, θα είσαι όπως στο σπίτι που παίζουμε με τους φίλους μας”. Όπως και πέρσι που αποφάσισα να σκηνοθετήσω, πολλές φορές κότεψα, λιγοψύχησα, είπα: “τι το θε λα” Ο Θοδωρής και πάλι ήταν υποστηρικτικός λέγοντάς μου πως θα το κάνω τέλεια και πως στο τέλος θα πάνε όλα καλά, όπως και πήγαν.»
Ποιο είναι το συστατικό που κρατάει μια σχέση ζωντανή μετά από τόσα πολλά χρόνια;
«Να ταιριάζεις με τον άλλον. Όταν σε κρατάει μόνο στην αρχή η καψούρα και ο έρωτας και μετά αυτά καταλαγιάζουν, αν δεν ταιριάζεις, βγαίνουν τα προβλήματα. Πρέπει να ταιριάζετε στα ωράρια, στο πως ζείτε, πως είναι η καθημερινότητα σας, οι βιορυθμοί σας, οι απόψεις σας. Μην υπάρχει ένταση και σύγκρουση. Να αφήνεις χώρο ελευθερίας στον άλλον. Να μπορούν να είναι μια χαρά και μόνοι τους και μαζί.»
Πέρσι για πρώτη φορά σκηνοθέτησες και πρωταγωνίστησες μαζί με τον Νίκο Κουρή στην παράσταση «Του Κουτρούλη ο Γάμος». Πως προέκυψε η ανάγκη σου να σκηνοθετήσεις;
«Ήταν κάτι που ήθελα χρόνια αλλά δεν τολμούσα. Έφτασα σε μία φάση όμως της ζωής μου που είπα “Αν δεν το κάνω τώρα δεν θα το κάνω ποτέ”. Ήθελα κι εγώ να φτιάξω τον κόσμο μου. Ήτανε πολλά χρόνια που την ώρα που μετείχα σε μία παράσταση και με σκηνοθετούσαν, είχα εκατό χιλιάδες ιδέες και έλεγα στον εαυτό μου: “Ε ! κάντο τότε αφού έχεις άποψη. Κάνε το δικό σου να δεις πως είναι, μπορείς; Σπάσε το comfort zone σου κι ας φας τα μούτρα σου.” Τελικά το έκανα και είμαι πολύ περήφανη.»
Και πήρε και πολύ καλές κριτικές…
«Πήγε πολύ καλά. Ήταν γενικά πολύ καλό για μένα από πολλές απόψεις. Κατάλαβα τι μπορώ και τι δεν μπορώ. Απέκτησα αυτοπεποίθηση σε έναν τομέα που δεν γνώριζα καθόλου. Στο πως θα οργανώσω μία δουλειά, πως θα πω στον καθένα τι θα κάνει. Να είμαι υπεύθυνη για το σύνολο της δουλειάς και όχι μόνο για τον εαυτό μου.»
Είναι κάτι που θα το ξανακάνεις;
«Ναι! Θα το ξανακάνω Δεν θα το κάνω κάθε χρόνο αλλά γενικά έχω διάφορες ιδέες.»
Κλείνουμε έναν χρόνο από την εποχή που άλλαξαν οι ζωές μας. Είχα διαβάσει πέρσι ένα δικό σου post στο instagram που έλεγες πόσο πολύ σου λείπει η ελευθερία και όλα αυτά που ζούσες πριν και ότι δεν θα ξαναπείς ποτέ την λέξη βαριέμαι. Έχεις αλλάξει και σε τι;
«Την ξαναείπα την λέξη βαριέμαι. Δε νομίζω να έχω αλλάξει ιδιαίτερα. Απλά κουράστηκα να περιμένω να τελειώσει όλο αυτό, όπως όλοι. Ένα χρόνο μετά που μιλάμε, είναι στο pick του. Έχει αρχίσει ο εμβολιασμός κι αυτό είναι ελπιδοφόρο, αλλά είναι ο καιρός πολύς και βλέπεις να ξεσπάει σε όλους τους ανθρώπους σε θυμό, σε νεύρα και κατάθλιψη.»
Πέρασες πρόσφατα κορωνοιό. Τί ένιωσες μόλις το έμαθες;
«Φόβο γιατί δεν είμαι και ο πιο θαρραλέος άνθρωπος, αλλά, όχι τρομακτικό. Το κυρίαρχο ήταν ο πυρετός που κράτησε 9 μέρες. Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου, αλλά ευτυχώς, όλα στο τέλος πήγαν καλά χωρίς να κολλήσω κανέναν δικό μου. Τους απομάκρυνα όλους εγκαίρως.»
«Celebrity Game Night» στο MEGA! Παρουσίαζες 3 χρονιές μέχρι το 2016. Τώρα πάλι στο MEGA για 4η φορά. Γιατί είπες ξανά το Ναι σ αυτό το project?
«Γιατί είναι ένα πολύ αγαπημένο μου project, πολυαγαπημένο μου παιχνίδι. Είναι από την φύση του ωραίο παιχνίδι, που τώρα έχει εξελιχθεί. Το σκηνικό είναι ο κήπος του σπιτιού και τα παιχνίδια πλέον, είναι και εξωτερικού χώρου με μπάλες, πισίνες, ότι μπορείς να φανταστείς. Ξεκινάμε επιτέλους, μετά από τόσες αναβολές πρωταπριλιά. Σαν ψέμα!»
Υπάρχει κάποιος ρόλος συναδέλφου σου που έχεις ζηλέψει;
«Υπάρχουν πολλοί ρόλοι. Πολλές φορές έχω πεί: “Αχ! Να το έπαιζα εγώ”. Ένας ρόλος που μπορώ να σκεφτώ τώρα, είναι η “Μαντάμ Σουσού” της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Ήταν και ένα κείμενο πολύ ωραία γραμμένο από την ίδια.»
Πρόσφατα υπήρξε μία παρεξήγηση με την Ζέτα Δούκα που εξομολογήθηκε ότι έχει πέσει θύμα ψυχολογικής και λεκτικής βίας. Μπορείς να μου πείς σε παρακαλώ τι ακριβώς έχει γίνει;
«Εγώ έγραψα ένα κείμενο στο οποίο τάσσομαι 100% υπέρ των θυμάτων και 100% τα στηρίζω. Το μοναδικό πράγμα που τόλμησα να γράψω είναι ότι, μου δημιουργεί μία λύπηση όλο αυτό για τους ανθρώπους που με τις επιλογές τους έφτασαν σε αυτό το σημείο.
Είναι λυπηρό. Δεν εξομοιώνω θύτες με θύματα.. Ούτε εγώ θέλω φυσικά να ζώ σε έναν χώρο με κάθε είδους κακοποίηση. Έχω μείνει άναυδη με όλα αυτά που έχω μάθει. Επειδή πολλά χρόνια είχα με τον Θοδωρή τους θιάσους μας ήμουν προστατευμένη, δεν ήξερα τι γίνεται δίπλα μου.
Γιατί πια δεν μιλάμε μόνο για εργασιακό bulling. Έχουμε φτάσει να μιλάμε για κακουργήματα του κοινού ποινικού δικαίου και πολύ σωστά έχουν πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Το Θέατρο όμως δεν είναι όλο έτσι, αυτά είναι μεμονωμένα φαινόμενα και μακάρι να υπάρξει κάθαρση και να γίνει η αρχή με τον δικό μας κλάδο και για τους υπόλοιπους γιατί η βία δυστυχώς υπάρχει παντού.
Ο μεγαλύτερος σου φόβος ποιος είναι;
«Η απώλεια μαζί με την έλλειψη αγάπης. Θέλω να μην σταματήσω να δίνω και να παίρνω αγάπη. Και η απώλεια πολλών πραγμάτων όχι μόνο προσώπων. Δεν έχω εξοικειωθεί ακόμη με αυτό. Γενικά έχω φοβίες και μικροφοβίες διάφορες.»
Χαρακτήρισέ μου τον εαυτό σου με λίγες λέξεις.
«Νομίζω ότι είμαι έντιμη, αναβλητική, πολλές φορές αδιάφορη, στην κοσμάρα μου, σε σημείο που ο άλλος μπορεί να νιώσει ότι δεν δείχνω το ενδιαφέρον μου, δεν είναι όμως αυτό αλήθεια. Είναι κάτι που θέλω να διορθώσω. Γενικά έχω πολλά κόμπλεξ τα οποία δεν φαίνονται και δεν τα λέω για να μην τα δουν και οι άλλοι. Είμαι σε μία διαδικασία μονίμως από μικρή να διορθώνω διάφορα εμπόδια που βάζω εγώ, στον εαυτό μου, από κόμπλεξ, φοβίες και συνέχεια προσπαθώ να τα υπερπηδήσω και να κάνω την δουλειά μου, μη δίνοντας σημασία και να τα ξεπεράσω.»
Θες να μου πεις ότι έχεις κόμπλεξ και με την εξωτερική σου εμφάνιση;
«Και με την εξωτερική και με την εσωτερική. Ενώ έχω αυτοπεποίθηση μπορεί εύκολα κάποιος να με καταρρακώσει και να μου δημιουργήσει ανασφάλεια. Τα έχω αναγνωρίσει πλέον τα θέματα μου και προσπαθώ να τα τακτοποιώ.»
Πες μου κάποια πράγματα που δεν ξέρουμε για εσένα.
«Ήξερες ότι έχω συλλογή από βατράχια; Επίσης εμένα που με βλέπεις τόσο ζέν, είμαι αρκετά αγχώδης και καμμιά φορά παθαίνω κρίσεις πανικού. Τελευταία όλο και πιο συχνά. Δεν ξέρω. Μπορεί να φταίει και η κλεισούρα.»
Άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν λένε ότι μοιάζεις απόμακρη. Είναι άμυνα;
«Ναι! Θεωρώ ότι είναι μία άμυνα που την είχα από μικρή σε συνδυασμό με την φυσιογνωμία μου, το πρόσωπο μου, που είμαι ανοιχτόχρωμη. Πιο ψυχρά χρώματα. Δεν έχω αυτό το μεσογειακό που όταν σε βλέπει ο άλλος σε θεωρεί οικεία. Όμως όταν με γνωρίζεις αλλάζεις γνώμη.»
Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω
«Ο άλλος νιώθει άνετα μαζί μου. Δεν κρατάω κάποια απόσταση.»
Είσαι αληθινά ευτυχισμένη;
«Δεν είμαι ούτε ευτυχισμένη , ούτε δυστυχισμένη. Είμαι μία έτσι, μία αλλιώς. Είναι μία διαδικασία η ζωή. Δεν μπορείς να είσαι ούτε μόνιμα ευτυχής, ούτε μόνιμα δυστυχής. Γενικά είμαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος. Ακόμα και όταν είμαι πολύ χάλια, υπάρχει ένα φως κάπου!»
Αποκλειστική συνέντευξη από την Μαργαρίτα Δρούτσα