Παρασκευή 7 Αυγούστου
Είναι κάποια πράγματα, κυρίως συναισθήματα και συμπεριφορές που δεν ξέρω πώς και πού χάθηκαν… αλλά όταν λέμε χάθηκαν, σαν να άνοιξε η γη και τα κατάπιε! Ούτε ξέρω αν έχει νόημα να τα αναζητήσω. Μόνο να τα θυμάμαι και να αναπολώ παλιές όμορφες εποχές… Σαν τις γιαγιάδες που ξεκινούσαν πάντα με εκείνο το νοσταλγικό: «εμείς στην εποχή μας….» Κάθησε τώρα να δω αν μπορώ να τα συνοψίσω καταγράφοντας…
Απολεσθέν 1ο: Χιούμορ… Αυτό νομίζω απλώς….πέθανε! Έτσι, χωρίς φανερή αρρώστια, σαν από ανακοπή και πάει! Και ήρθε και έπεσε μια σοβαροφάνεια, μια κατάσταση «δήθεν» που σκοτείνιασε ο ουρανός! Άσε δηλαδή που κάποτε κάποτε εμφανίζεται κι αυτό το ανεκδιήγητο: «έλα μωρέ, πλάκα κάνω!» σαν κακή επικάλυψη, απομίμηση σοκολάτας! Για να καλύψει ένα κακόγουστο αστείο, συνήθως εις βάρος κάποιου ανυποψίαστου! Δεν φτάνει που χάσαμε το χιούμορ μας δεν το αντικαταστήσαμε με κάτι της προκοπής!
Απολεσθέν 2ο: Κατανόηση… Κάπου εδώ ήταν, μια στιγμή πήρα τα μάτια μου από πάνω της, πάει! Έτοιμοι όλοι, με τα γιαταγάνια στα χέρια να πάρουμε το κεφάλι του άλλου! Λες και εμείς οι ίδιοι, ποτέ μα ποτέ δεν κάναμε το παραμικρό λάθος, αμέσως η πέτρα και το ανάθεμα, έτοιμα προς χρήση, μην σου πω κατάχρηση! Να δεις εγώ, κάπου έχω ακούσει το: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λιθον βαλέτω…» Λες να το είπε κανένας διάσημος; Α, ναι! Τώρα θυμήθηκα! Ο Χριστός το είπε… και εμείς Χριστιανοί, αλλά με αδύνατη μνήμη τελικά! Όπου μας συμφέρει θυμόμαστε τις Γραφές, έτσι; Κυρίως για να κατακεραυνώσουμε τον άλλον, ποτέ τον εαυτό μας! Ως μικρή παράπλευρη απώλεια, θα έλεγα ότι είναι και η αυτοκριτική!
Απολεσθέν 3ο: Ευγένεια… κοίταξε τώρα παραξενιά…. Την απαιτούμε από τα παιδιά αλλά εμείς οι ενήλικες εκεί την αφήσαμε, στα παιδικά μας χρόνια! Λες και είναι κάτι που οφείλεις να απωλέσεις με την ενηλικίωση! Σαν αθλητικό παπούτσι που δεν σου κάνει πια! Και μαζί λέξεις χαμένες στα…βάθη των αιώνων! «Ευχαριστώ, «Παρακαλώ» και αλλά τέτοια ξεπερασμένα! Διότι και το λεξικό, θέλει την …μόδα του! Ποιος λέει τέτοια πράγματα στις μέρες μας; Ποιος σηκώνεται να καθίσει ένας ηλικιωμένος ή μια εγκυμονούσα; Βλέπεις άνθρωπο για πρώτη φορά στην ζωή σου ή και τελευταία και αμέσως ενικός, λες και συν υπηρετήσατε στο ίδιο λόχο!
Απολεσθέν 4ο: Χαμόγελο… Αυτό πια… πού να το πω και να με πιστέψουν; Αν και αυτό το τελευταίο πώς να σταθεί το τελευταίο…..μεγάλο διάστημα; Από κρίση σε κρίση το πάμε! Ήρθε και ο κορονοδιαβολος, μας αποτελείωσε! Αφού έχω την αίσθηση ότι κάτι έπαθαν οι μύες της περιοχής και ατόνησαν! Δεν σηκώνονται τα χείλη με καμία δύναμη! Μου έχει τύχει να γελάσει άνθρωπος δυνατά και στράφηκαν όλοι να τον κοιτάξουν σαν αξιοπερίεργο! Έτσι όπως πάει η κατάσταση, φοβάμαι μην έρθει η στιγμή, που θα πληρώνουμε εισιτήριο για να βλέπουμε ανθρώπους να ξεκαρδίζονται! «Περάστε! Θαυμάστε! Ο άνθρωπος που γελά! Περάστε κύριοι και κύριες! Ο άνθρωπος φαινόμενο! Ο άνθρωπος που δεν ξέχασε να γελά! Δέκα χρόνια ύφεσης και ένας κορονοϊός κατακέφαλα και ο άνθρωπος ακόμα μπορεί και γελάει με την καρδιά του! Περάστε και θαυμάστε!» Άσε που έχω πάθει και φοβία! Πάω να γελάσω και φοβάμαι μην προκαλέσω την τύχη μου και μαζί την μοίρα γιατί τώρα τελευταία μου βγαίνουν ξινά τα γέλια! Θυμάμαι και την γιαγιά Σοφία που έτσι και ξεκαρδιζόμαστε, έκανε τον σταυρό της και έλεγε πάντα: «Σε καλό να μας βγουν Παναγία μου!» Λέτε να γελάσαμε πολύ στο παρελθόν;
Απολεσθέν 5ο: Διάλογος… Αυτό κάποτε να ξέρεις ήταν ισχυρό χαρτί! Καθόσουν και συζητούσες με τον άλλον, τις απόψεις σου, άκουγες τις δικές του, είχες επιχειρήματα, είχε επιχειρήματα, κάποιες φορές τον έπειθες, κάποιες σε έπειθε, αλλά και κάποτε έβγαινε καυγάς! Πολιτισμένα πράγματα και με… εξελικτική πορεία! Τώρα με καυγά ξεκινάς ούτως ή άλλως όταν δεν βαριέσαι να κουβεντιάσεις! Γιατί συνήθως αυτό συμβαίνει να ξέρεις! Δεν έχεις χρόνο να διαθέσεις για κανέναν ή… δεν θέλεις να βρεις χρόνο γιατί απλούστατα όλα τα αλλά που έχεις να κάνεις σου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα! Είμαστε για να χάνουμε χρόνο; Ακόμα και οικογένειες πια, δυο τρεις κουβέντες μέσα στο σπίτι για τα απολύτως απαραίτητα! Παλιά ήταν τα παιδιά στο κινητό, τώρα και οι μεγάλοι! Facebook και instagram, ακόμα και TikTok, έγιναν διάλογος στη θέση του διαλόγου!
Απολεσθέν 6ο (και φαρμακερό): Ανθρωπιά… Οξύμωρο να είσαι άνθρωπος και να έχεις χάσει το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό σου! Έπαιξε τον ρόλο της και η εμπιστοσύνη βέβαια που απωλέσθη αύτανδρη και αυτή… να λέμε του στραβού το δίκιο… Για οποίους λόγους πάντως, σταματήσαμε να βοηθάμε, να συντρέχουμε, να ενδιαφερόμαστε. Σαν να μην μας αφορά τι γίνεται δυο μέτρα από μας…. Και να σημειώσουμε ότι οι κοινωνικές αποστάσεις είναι για τον Covid-19 δεν είναι τρόπος συμπεριφοράς!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σαν να μελαγχόλησα, λίγο τώρα… «Το στόμα μου φαρμάκι» που έλεγε η γιαγιά Σοφία και σαν την Λωξάνδρα, όλο και κάποιο γλυκό αναζητούσε! Γιατί όλα αυτά που χάθηκαν, και πολλά αλλά ακόμα, ήρθαν και αντικαταστάθηκαν με μούτρα, αδιαφορία, ωχαδερφισμό (δόκιμος όρος), αγένεια και μια τάση να έχουμε άποψη επί παντός επιστητού και να την διατυπώνουμε ακόμα και προσβάλλοντας τον άλλον… Κάποιος ή κάτι, σαν να μας έκανε εχθρούς με τον γείτονα, τον φίλο, τον συνάδελφο… Και όχι τίποτα άλλο, δεν μου βρίσκεται και λύση πρόχειρη… Κάτι να προτείνω… Έρχομαι αντιμέτωπη με όλα αυτά και η άμυνα έγινε…. όστρακο! Κλείνομαι όλο και περισσότερο… Αποφεύγω την επαφή γιατί πληγώνει… Γι αυτό γράφω να ξέρεις… Επειδή δεν μπορώ να τους…γράφω! Γιατί είναι και το άλλο, τώρα το θυμήθηκα και πάλι η πίεση προς τα πάνω πήγε! Μια κώφωση δεν σου φαίνεται να υπάρχει; Μιλάς στον άλλον και ΔΕΝ σε ακούει, απόλυτα απορροφημένος σε αυτά που εκείνος θέλει να σου πει! Αυγά του λες, καλάθια απαντάει! Ο πύργος της Βαβέλ αλλά στο πιο σύγχρονο! Δεδομένου ότι εσύ και ο συνομιλητής σου, μιλάτε την ίδια γλώσσα, αλλά από συνεννόηση…πέσαμε και χτυπήσαμε ένα πράγμα! (Το είπα, δεν το είπα, ότι χάσαμε την ικανότητα να συζητάμε;)
Ουφ! Δεν ήταν για καλό σήμερα που κάθισα να σου γράψω! Φταίω τώρα να πάω για γλυκό κι εγώ;
ΣΗΜ Η φωτό από ένα γλυκό της κόρης μου!