Η ανέραστη φίλη της αγάπης μου που στην αγάπη θα πρέπει να πιστέψει.
Το είχα χαρεί τόσο πολύ, γιατρέ μου, που βρήκα τρικολόρε πένες σε προσφορά στο σου-μου (σούπερ μάρκετ στα Κωστέικα), που αγόρασα για να τρώμε για δύο εβδομάδες. Η Χρύσα έχει κατανόηση και είναι ψιλό-μακαρονού, οπότε… Μαγείρεψα κιόλας, έβαλα κι ένα Insania κρασάκι στο τραπέζι, που μας το έχει κάνει δώρο η φίλη μας η Εύα από την Καρλσρούη και… Και η Disney γέλασε περιπαιχτικά μέσα στα μούτρα μας εκείνο το βράδυ…
Το στεφάνι μου έφερε για φαγητό την Αποστολία. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλες οι φίλες της Χρύσας έχουν πολυσύλλαβα ονόματα και κατά τι υπέρ-παραγωγές. Ζοζεφίνα, Χαριτωμένη, Καλομοίρα, Ηλιοστάλακτη, Βασιλεύουσα… Βασιλεύουσα; Ήμαρτον! Το τάιμινγκ όμως… Μα απόψε, ρε γιατράρα μου; Με τις πένες των τριών χρωμάτων; Και το κρασί του μέγιστου; Δάγκασα ελαφρά το κάτω χείλος μου, εξαφάνισα κάθε υποψία δυσαρέσκειας, αγκάλιασα τη φιλενάδα μας και κάτσαμε να κουβεντιάσουμε λίγο, πριν το φαγητό. Και η Αποστολία ξεκίνησε. «Αχ, τι ωραία που έχετε δέσει τα δυο σας. Εγώ, παιδιά μου, έχω θέματα». Και παρά το ότι είναι τριάντα τέσσερα, με καλή δουλειά και καλλιεργημένη, παρά το ότι έχει ένα σωρό ενδιαφέροντα, παρά το ότι το σώμα της δεν υπολείπεται κατακαθόλου αυτού της Cameron Diaz… Από το κακό στο χειρότερο και από τα λάχανα στα χάχανα…
Η Χρύσα συμπάσχει. Κάθε τρία λεπτά βέβαια γυρνάει προς τα μένα και τσεκάρει αν προσπαθώ με κόπο να μην γελάσω. Αν προσπαθώ να δείξω ότι καταλαβαίνω τη «φίλη μας». Βλέπετε, την Αποστολία τη συναντάμε και στο διαδίκτυο. Και εκεί βλέπουμε τις αναρτήσεις της. Όχι πως με ενδιαφέρει βέβαια, αλλά διακόσιους πενήντα «φριέντς» έχω, θα πέσω πάνω της σίγουρα, έτσι δεν είναι; Και η Αποστολία ακούει κι εκείνη αυτά που ακούω κι εγώ. Τραγούδια εννοώ. Και αναρτά ό,τι πρεσβεύει. Αγάπη; Τι είναι αυτό; Απέχω! Και δως του “I’ll never fall in love again” και δως του “I don’t believe in love” και yeah πυρί μιχθήτω.
Πέρασε καμιά ώρα. Η Χρύσα πρότεινε να περάσουμε στο τραπέζι. Σέρβιρα κρασί στις κυρίες ΑΦΟΥ έβαλα στο δικό μου ποτήρι. Η Αποστολία απόρησε, το στεφάνι μου πάλι την έβαλε στη θέση της με πολύ χαμόγελο και τακτ. «Είναι το σαβουάρ βιβρ. Αφού, να φανταστείς, καλή μου, όταν βρίσκονται δύο γυναίκες σε ένα τραπέζι και δεν υπάρχει άντρας να δοκιμάσει το κρασί, το δοκιμάζει το γκαρσόνι»… Και η φιλενάδα μας έλαμψε ακούγοντας αυτά. «Ορίστε! Και μετά φταίω εγώ που τους μαζεύω σαν μαγνήτης»… Καλά, για τι πράγμα μιλούσαμε; Άσχετο μέχρι δυσανεξίας…
Έφαγα τις πένες μου με ηρεμία και πολύυυυυ άνετα. Δεν έβγαλα άχνα. Οι δυο τους μιλούσαν συνεχώς, δεν είχαν ακουμπήσει τα πιάτα τους. Κάποια στιγμή, η Αποστολία γύρισε προς το μέρος μου. «Κανένα καλό κομμάτι να ακούσω, γκουρού»; Κοίταξα τη Χρύσα που έπινε, με τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου. «Εεε… παλιό καλό και Scorpions, μάτια μου. ‘Believe in love’ λέγεται»… Σαν το πίστευε και μη ερεύνα, αλλά στο τευτονικό του ένα πράμα… Η Αποστολία γέλασε, ήπιε λίγο κρασί… Η Χρύσα φρόντιζε να της γεμίζει το ποτήρι. Όταν πίνει η φιλενάδα μας είναι αξιολάτρευτη. Ίσως γιατί δεν παράγει κανέναν άλλο ήχο.