Είδαμε την Ισπανική ταινία «Εραστές Αρκτικού Κύκλου» στο διαδίκτυο και διαπιστώσαμε πως κι οι αρνητές της μοίρας μπορεί να λυγίσουν μπρος στο μοιραίο αυτής της αγάπης.
Οδεύουμε στα τέλη του Φεβρουαρίου και βρισκόμαστε ακόμη στα σπίτια μας φιλοξενώντας την δική μας κυκλοθυμία αλλά και του καιρού. Σκεφτείτε ότι ξημέρωσε με χιόνια η εβδομάδα και λήγει με ηλιόλουστες μέρες και καθαρούς ουρανούς. Κι όλα αυτά σε διάστημα 5 ημερών!
Βέβαια πέρα από τα χιόνια η εβδομάδα πήρε σκυτάλη από την Ημέρα των Ερωτευμένων, την Κυριακή 14/2. Όχι, δεν πιστεύω στην ημέρα του έρωτα, απλώς πιστεύω στον έρωτα και σε όλες εκείνες τις μεγάλες ιδέες του ρομαντισμού που μιλά για έρωτα αέναο, αιώνιο και μοιραίο. Έτσι αποφάσισα, ορμώμενη από την γιορτή –φούσκα να σας συστήσω μία ιδιαίτερη ταινία πραγματικού έρωτα και βαθιάς αγάπης που κράτησε μία ζωή.
Μία αρκετά γοητευτική καλλιτεχνικά και υπολογίσιμη δύναμη κινηματογραφικά υπήρξε από τις αρχές του ’90 ο Julio Mentem από την Ισπανία. Έτσι «γέννησε» μία ιδιόμορφη και πανέμορφη ταινία που δεν έλαβε δράση μονάχα στην Μαδρίτη αλλά , στην Φινλανδία και στην αρκετά πιο παγωμένη Λαπωνία.
Μας σύστησε τους «Εραστές Αρκτικού Κύκλου» και δεν διεκδίκησε δευτερόλεπτο τα συναισθήματα μας , αλλά τα προκάλεσε με απίστευτη ευκολία και καλλιτεχνική μαεστρία.
Υπόθεση
Anna και Otto. Οtto και Άννα. Μία ιστορία έρωτα που έρχεται απρόσκλητα και τυχαία (φαινομενικά) όπως όλοι οι μεγάλοι και μοναδικοί έρωτες. Η δική τους διαδρομή ξεκινά από τα σχολικά τους χρόνια, ίσως κι από την ώρα όμως που γεννήθηκαν ή ίσως από την ώρα που τους δόθηκαν τα παλίνδρομα ονόματά τους να γράφτηκε η δική τους «μοίρα». Παιδιά χωρισμένων γονιών, δυο γονιών που ερωτεύονται μεταξύ τους και μένουν μαζί. Μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο αναγκάζονται να συστηθούν ως μέλη της ίδιας οικογένειας. Καλούνται να ξεχάσουν τα αισθήματα τους και να πορευθούν καταπιέζοντας τα. Τα χρόνια περνούν. Χάνονται, ξανά βρίσκονται. Η ζωή τους θέλει μαζί. Κανείς τους δεν μπορεί , όσα χρόνια και χιλιόμετρα κι αν τους χωρίζουν να πάει παρακάτω δίχως την αγάπη του ενός για τον άλλον. Η ζωή, το μοιραία, οι συμπτώσεις, τα πάντα συνωμοτούν στο να ανταμώσουν, ξανά και ξανά. Κι αυτό το μοιραίο φτάνει έως τον Βόρειο Πόλο.
Αίσθηση
Είναι από τη μία αυτό το παλίνδρομο που σε προδιαθέτει για το στημένο της ζωής, το στημένο της μοίρας και σε καθιστά καχύποπτο. Αλλά από άλλη απολαμβάνεις τις δυσκολίες που φέρνει στην κατανόηση αυτό το συμπαντικό σύμπλεγμα της μοίρας.. Ξεκινάς χωρίς να πατάς τους αρμούς των πεζοδρομίων στην εφηβική ηλικία και καταλήγεις σε μία ώριμη ηλικιακή κατάσταση να μην σε αφορούν καθόλου.. Αυτή η διαδρομή μοιάζει με το πώς γεννιέται η ιδέα του ρομαντισμού και του έρωτα μέσα μας από τα εφηβικά μας έως τα ενήλικα μας χρόνια. Βέβαια είναι κι εκείνοι οι ανίατα ρομαντικοί που δεν σταματούν ποτέ να μην πατούν στους αρμούς των πεζοδρομίων γιατί φοβούνται μην πατήσουν μία κουκκίδα αγάπης και τους φέρει γρουσουζιά. Στην ταινία αυτή συζητιούνται όλα αυτά χωρίς πολλά λόγια, αλλά μέσω των εικόνων με έναν μοναδικό τρόπο.
Η ζωή αυτών των ανθρώπων του Όττο και της Άννας διέπεται από κυκλικά μοτίβα μέχρι που ολοκληρώνεται. Ο κύκλος της αρχής ολοκληρώνει τον κύκλο του τέλους και αντιστρόφως.
Το φοβερό στην ταινία δεν είναι μονάχα η μοίρα, αλλά και ο τρόπος με τον όποιο αντιμετωπίζεται από τους κεντρικούς ήρωες κι από το πώς οι ίδιοι την επηρεάζουν. Ένα σχολείο, ματιές καυτές, ένα δάσος και μία χάρτινη σαΐτα που κλείνει μέσα της όλη την αγάπη που μπορεί κάποιος να αισθανθεί καταλήγει κάπου που ίσως να μην έπρεπε…φέρνει τα πόδια των δύο γονιών τους να μπλέκονται. Μπλέχτηκαν τόσο που ερωτεύτηκαν και αγάπησαν τα όνειρα τους. Ο τρόπος αποτύπωσης της αγάπης και της απύθμενης απογοήτευσης κυκλώνονται κινηματογραφικά και υπογραμμίζονται σε ένα εξαιρετικό πλάνο. Σε αυτό το πλάνο βρίσκεται όλη η συνειδητοποίηση του Όττο, ότι θα γίνει αδερφή του εκείνη που ερωτεύεται όλο και περισσότερο.
Ο Χούλιο Μέντεμ έχει κάνει σπουδαία δουλειά τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά. Έχει χωρίσει σε τρεις κύκλους τη ζωή και την αγάπη δυο ανθρώπων και τους έχει ενώσει με έναν μοναδικό τρόπο που ξυπνάει την μυστικιστική πεποίθηση ότι όλοι γεννιόμαστε μονάχα για ένα μόνο πρόσωπο που δεν είναι το άλλο μας μισό, αλλά το άλλο μας ολόκληρο.
Χρόνοι που μπερδεύονται, σκηνές, στιγμές και ιστορίες που ανοίγουν και κλείνουν σταδιακά και αποκαλυπτικά. Όλα μοιάζουν τόσο περίεργα αλλά και τόσο ξεκάθαρα την ίδια στιγμή και αυτό σηματοδοτείται από την αρχή κιόλας της ταινίας που ο ένας αντανακλάται στα μάτια του άλλου και η γνώση και σκέψη μαζί βαθαίνει. Αποτυπώνεται μέσα του.
Ο Μέντεμ κατόρθωσε μέσα από μία μεταφυσική ίσως οπτική για τον έρωτα και τη αγάπη να την αποτυπώσει ως μία ρεαλιστική κανονικότητα που σε μαγεύει.
Τα πάντα στην ταινία είναι φροντισμένα και συνδεδεμένα. Η ζωή μοιάζει με έναν χάρτη οδικού δικτύου που όλοι οι δρόμοι με κάποιον μαγικό τρόπο ενώνονται μεταξύ τους αν το θελήσεις. Δεν είναι πως δεν δίνει χώρο στην ελεύθερη βούληση του ατόμου, αλλά να, υπάρχει μία δύναμη πάνω από εμάς που μας ελέγχει και καμιά φορά παράγει επιλογές. Αντίξοο και παράδοξο αλλά και πολύ αληθινό.
Το φοβερό είναι πως στον πρώτο κύκλο ερωτεύονται και συναντά το κλείσιμο του κύκλου το άνοιγμα της κοινής ζωής υπό την ίδια οικογενειακή στέγη αναγκαστικά. Αυτός ο δεύτερος κύκλος που μοιάζει με σκόπελο για την αγάπη τους, βρίσκει τρόπο να ξεπεραστεί κι εκεί που μοιάζει να επιλύεται, συναντά έναν άλλον κύκλο… την απομάκρυνση και τα χαμένα χρόνια εξαιτίας ενός αιφνίδιου θανάτου. Tελικά η δική τους αγάπη πού θα βρεθεί; Θα κλείσει τον δικό της κύκλο;
Παλίνδρομες πραγματικότητες γεμάτες νοήματα, χάρτινα αεροπλανάκια , βελούδινες καρδιές, λεωφορεία, ναζιστικοί αλεξιπτωτιστές και η γη του ήλιου του μεσονυχτίου επηρεάζουν όλους αυτούς τους κύκλους και υφαίνουν το δικό τους πεπρωμένο.
Πρόκειται για μία ταινία που μιλά για το πόσο δυνατά μπορεί να αγαπήσει κανείς και πόσο η μοίρα συνηγορεί σε αυτό αφού στρέφεται γύρω από την εντολή αυτής της αγάπης.
Μία ιστορία υπερβατική αποτελούμενη από ψηφιδωτά που καλείται ο θεατής να τα ενώσει, του δίνει ρόλο περισσότερο ενεργητικό παρά παθητικό.
Κι όπως σημείωσε κάποτε ο σπουδαίος Έλιοτ:
«Στην αρχή μου είναι το τέλος μου και στο τέλος μου η αρχή μου». …
Αυτή η ταινία είναι η μετουσίωση της φράσης αυτής σε ζωή.
Υποκριτικά, σκηνοθετικά, σεναριακά και μουσικά…αποτελεί έναν πολύτιμο κινηματογραφικό λίθο από τα 1998 για την πραγματική ρομαντική αγάπη. Tην συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Από εμένα 9/10