Παρασκευή 24 Ιουλίου
Που είχαμε μείνει; Στην σχέση πατέρα-γιού! Τι να πρωτοπώ για όσα έζησα η μάνα της Πίνδου στην αέναη προσπάθειά μου να μην γίνει το σπίτι Κούγκι, κατά την διάρκεια της εφηβείας του γιου μας; Γιατί μέχρι τότε, καλά τα πηγαίναμε! Βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι ο Γιώργος δούλευε ατέλειωτες ώρες, από το πρωί μέχρι το…άλλο πρωί και άφηνε κοιμισμένα τα παιδιά για να τα βρει κοιμισμένα όταν ερχόταν!
Μετά κάτι οι δυσκολίες, κάτι που ήρθαν τα πάνω κάτω στα οικονομικά μας και βρεθήκαμε να δουλεύουμε όλοι στην καφετέρια ( τι νομίζεις; Έχω πολλά ακόμα στο σεντούκι), άρχισε η αλληλεπίδραση αυτών των δυο και δεν ήταν για καλό μας! Ο ένας ήταν ο μπαμπάς που το είχε δει και λίγο… πατριάρχης και απόλυτος άρχοντας που ότι λέει πρέπει να γίνει! Ο άλλος αντράκι που θεωρούσε ότι δεν ήταν πια μωρό για να κάνει ότι λέει ο μπαμπάς!
Βάλε με το νου σου τώρα, δυο κοκόρια στο ίδιο κοτέτσι, για να καταλάβεις τι γινόταν! Ήταν και η ανάπτυξη του γιου μας…θηριώδης και δεν βοηθούσε καθόλου αυτό να ξέρεις! Στα 14, έριχνε ήδη ένα κεφάλι στον πατέρα του! Θυμάμαι ήταν να πάμε σε έναν γάμο… Ο Γιώργος χτενιζόταν και ήρθε πίσω του ο Αλέξανδρος να φτιάξει τα μαλλιά του κι αυτός… βλέπει η κολώνα του σπιτιού μου ότι…προεξέχει ένα κεφάλι ο γιος του, τον είδα που κλονίστηκε! Έβαλα τα γέλια για να μην του πω, ότι κάποια στιγμή έβαζα όλο και πιο ψηλά τακούνια για τον ίδιο λόγο, μέχρι που κατάλαβα ότι σύντομα, αν ήθελα να μην σηκώνω το κεφάλι όταν του μιλούσα έπρεπε να φορέσω…ξυλοπόδαρα και παραιτήθηκα!
Νομίζω ότι από εκείνη την ημέρα, άρχισε επισήμως η κόντρα τους!
Την επόμενη χρόνια, ο Αλέξανδρος στα 15, δεν χωράει πουθενά, έχει ξεπεράσει το 1,90, παραγγελία το κρεββάτι του για να καταλάβεις, και μαζί σεντόνια, και φυσικά ρούχα να μην βρίσκουμε, παπούτσια…άστο καλύτερα, ακόμα το θυμάμαι και αγχώνομαι που δεν βρίσκαμε νούμερο, φεύγουμε που λες, να κάνουμε Πάσχα εκτός σπιτιού και βρισκόμαστε στα Γιάννενα.
Η μόδα (που κακό χρόνο να ´χει κι αυτή, το θυμάμαι και συγχύζομαι) θέλει όλα τα παιδιά να κυκλοφορούν με λυτά τα κορδόνια! Και ενώ το στεφάνι μου ποτέ δεν είναι ιδιαιτέρως παρατηρητικό, όταν είχε να κάνει με τον γιο του, ήταν! Γιατί ο δικός ΤΟΥ γιος, έπρεπε να είναι… εις όλα άψογος! (Δεν θα μιλήσω!) Βλέπει που λες τα λυτά κορδόνια, δίνει κόφτη εντολή να δεθούν πάραυτα! Ο μικρός του λέει: « μπαμπά, όλα τα παιδιά έτσι έχουν τα κορδόνια τους!» Ανένδοτος ο Γιώργος! Και ανένδοτος ο αγώνας του με τα λυτά κορδόνια! Πόσα του είπα; (Κατ´ ίδιαν εννοείται!) πόσα του θύμισα από αυτά που μου τα είχε «καρφώσει» η πεθερά μου για τα δικά του…ατίθασα νιάτα; Τίποτα!
Την Μ. Παρασκευή ο Χριστός στον Σταυρό με τα καρφιά, στα Γιάννενα σταυρωθήκαμε και εμείς με τα ρημάδια τα κορδόνια του Αλεξάνδρου! Και το έβλεπε κάθε που περπατούσαμε! Να είσαι στον επιτάφιο, να θρηνεί η Χριστιανοσύνη με το «ω γλυκύ μου έαρ» και να έχεις τον Γιώργο από δίπλα με το : «δέσε τα κορδόνια σου είπα!» . Στο τέλος, άρπαξα τον γιο μου από το μανίκι και τον έστειλα να περπατάει πίσω μας με την αδελφή του για να μην βλέπει τα λυτά κορδόνια ο πατέρας του!
Μετά, είχαμε το θέμα με το σκουλαρίκι! Άντε να πείσεις το στεφάνι μου, ότι όλα τα αγόρια τότε, τρυπούσαν το αυτί τους! Και ο δόλιος ο μικρός, τον σεβόταν υπερβολικά για να κάνει του κεφαλιού του! Έβλεπες έναν γίγαντα δυο μέτρα (παρά κάτι λίγο) να…κοχλάζει, να τσακώνονται, αλλά να μην κάνει αυτό που θέλει! Ότι μέσα είχα, τα εξάντλησα κι εγώ! Μέχρι και στην κρεβατομουρμούρα κατέφυγα, που δεν έχω χειρότερο, έχεις ιδέα από πείσμα; Πολύ θέλει να σου γυρίσει το μάτι;
Τον προειδοποίησα πάντως πριν πάρω την απόφαση και μαζί πήρα τον γιο μου για να τρυπήσουμε μαζί τα αυτιά μας! Εγώ έκανα μια ακόμα τρύπα στις υπάρχουσες κι εκείνος την πρώτη του! Λέξη δεν είπε το στεφάνι μου! Ήταν ίσως και η μόνη φορά που ήρθαμε σε τέτοια κόντρα οι δυο μας!
Τελειώσαμε νομίζεις; Οοοοοχι βέβαια! Γιατί δυο χρόνια μετά…
Άσ’ το για την επόμενη φορά, να έχεις κάτι να περιμένεις κι εσύ! Όλα σε μια μέρα δεν λέγονται! Γιατί και το καμάρι μας, λίγα δεν έκανε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο!
ΣΗΜ: Μια φωτό από εκείνα τα χρόνια…