Δευτέρα 10 Αυγούστου
Κάποια πολύ πρόσφατα γεγονότα (και πολύ πολύ έντονα) με έβαλαν σε σκέψεις… Σκέψεις και συναισθήματα… Όχι ότι δεν τα είχα υπόψη μου, αλλά μέσα στην καθημερινότητα γίνονται δεδομένα… και ξαφνικά συμβαίνει κάτι και μου έρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα που λέει και το τραγούδι… Κατ’ αρχήν, να τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα… Εγώ πάντα, από παιδί, ήθελα να κάνω οικογένεια… Όλα τα παιδάκια τα ρωτάς: «τι θα γίνεις πουλάκι μου όταν μεγαλώσεις;» Άλλο σου απαντάει, γιατρός, άλλος ποδοσφαιριστής, άλλο κομμώτρια, μοντέλο, ηθοποιός, τραγουδιστής κλπ. Εμένα πάλι όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση, απαντούσα: «Εγώ θα παντρευτώ!» Τέτοια επιμονή! Δεν ξέρω αν τα αλλά παιδάκια, έγιναν αυτό που ήθελαν, εγώ πάντως παντρεύτηκα! Και έκανα δυο παιδιά ως γνωστόν! Ο γιος μου γεννήθηκε όταν έκλεισα τα 22… Για τα σημερινά δεδομένα ήμουν παιδί, εγώ τότε θεωρούσα ότι άργησα κιόλας! Άγνοια κινδύνου, μέχρι βλακείας εν τω μεταξύ! Νόμιζα πως είχα βρει πάλι τις κούκλες μου! Ήμασταν και τα δυο μας σπίτι (ο Γιώργος δούλευε επτά το πρωί με τρεις τα χαράματα) τι καλά περνούσαμε! Το παιδί μίλησε πριν κλείσει τον χρόνο και περπάτησε επίσης νωρίς, διότι όλη μέρα του μιλούσα και έπαιζα μαζί του! Δίπλα μου παντού, ακόμα και αργότερα, τις δουλειές μαζί τις κάναμε! Λίγο με το μίξερ είχε ένα θέμα γιατί στην αρχή το φοβήθηκε, αλλά τον έβαλα να χτυπήσει μια μαρέγκα (μαζί μου εννοείται, μην μαζεύω ασπράδια από το ταβάνι) και το θέμα ξεπεράστηκε. Δεν ήθελα να φοβάται τίποτα στην ζωή του…
Ατίθασος, υπερκινητικός (μέχρι απελπισίας), ευγενικός, κοινωνικότατος και απόλυτα πειθαρχημένος, γιατί ήμουν πολύ αυστηρή. Θεωρούσα ότι τα παιδιά πρέπει να τα βλέπεις και όχι να τα ακούς… (να μην κάνουν φασαρία εννοώ!)
Μετά από πέντε χρόνια, ήρθε η κόρη μου… Ήθελα διακαώς κόρη… Ήμουν ευτυχισμένη όταν την απέκτησα και εκείνη κόλλησε πάνω μου εντελώς! Αν δεν ήμουν εγώ, δεν ήταν κανείς, κατά την άποψή της αλλά και την δική μου! Αν δεν ήταν στην αγκαλιά μου, έπρεπε να έχει τουλάχιστον οπτική επαφή μαζί μου, διαφορετικά το κλάμα το είχε πιο εύκολο κι από την Βουγιουκλάκη! Αργότερα, μεγαλώνοντας, τελειοποίησε την τεχνική της το κορίτσι μου! Σε κοιτούσε μέσα στα μάτια με…δραματικό παράπονο κι ένα δάκρυ (πώς το κατάφερνε το παλιοκόριτσο) κυλούσε αργά στο μάγουλο της… Οι περισσότεροι (και ειδικά ο πατέρας της) «έπεφταν ως ώριμα σύκα) εγώ πάλι όχι!
Μπορώ να λέω και να καμαρώνω, ότι μεγάλωσα ΕΓΩ τα παιδιά μου και σε πλήρη συνεννόηση με τον πατέρα τους, πήραν αρχές, έχουν ήθος και φυσική ευγένεια…
Μόνο που μεγάλωσαν… Αυτό σε γενικές γραμμές δεν είναι πρόβλημα… Έφυγαν από το σπίτι, άνοιξαν τα φτερά τους κι εμείς καμαρώνουμε… (σαν γύφτικα σκεπάρνια που έλεγε η γιαγιά Σοφία!)
Και γίνεται κάτι… Ένα τρακάρισμα… Όχι πολύ σοβαρό, ούτε όμως και ανώδυνο… Η κόρη σου βγαίνει ζωντανή με μια διάσειση,κολάρο στον αυχένα και αρκετές εκδορές… Ο πρώτος στον οποίο τηλεφωνεί είναι ο αδελφός της. Κι εκείνος είναι δίπλα της μέχρι να φτάσουν οι γονείς… Γιατί από μωρά τους μάθαινες ότι θα έχουν πάντα ο ένας τον άλλον… Γιατί τα αδέλφια είναι…μονοκύτταρος οργανισμός!
Και την παίρνεις σπίτι… Να την περιποιηθείς μέχρι να συνέλθει. Περνάς τη νύχτα ξάγρυπνη δίπλα της γιατί πρέπει κάθε δυο ώρες να της μιλάς, να ξυπνάει. Διάσειση είναι αυτή… Και θυμάσαι ότι έτσι ξαγρυπνούσες κι όταν ήταν μωρό και ανέβαζε πυρετό. Ή είχε πονάκια και έκλαιγε γοερά. Τώρα δεν κλαίει. Αλλά βλέπεις το λατρεμένο μουτράκι με τις γρατζουνιές και την μύτη μέσα στα αίματα και το κολάρο και θέλεις (αλλά δεν το κάνεις) να την πάρεις αγκαλιά και να μην την αφήσεις ποτέ ξανά! Και δαγκώνεις τα χείλη να μην κλάψεις, να μην ομολογήσεις ότι έχεις πεθάνει από τον φόβο σου, ότι έχασες είκοσι χρόνια (τουλάχιστον) από την ζωή σου μέχρι να βεβαιωθείς ότι είναι καλά… Και μόνο που σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, σε κυκλώνει η τρέλα… Το παίζεις ψύχραιμη και άνετη (φυσικά δεν σε πιστεύουν τα παιδιά, γιατί όπως τα ξέρεις, σε ξέρουν κι αυτά!) και προσπαθείς να λειτουργήσεις φυσιολογικά… Αλλά εκείνο το πρώτο βράδυ, την κοιτάζεις όταν κοιμάται και στο μυαλό σου ολόκληρη ταινία οι μέρες και τα χρόνια σου σαν μάνα… Όλα όσα έδωσες από σένα την ίδια και δεν σε τρομάζει που διαπιστώνεις ότι τα έδωσες όλα, χωρίς να κρατήσεις τίποτα… Για μια ακόμα φορά, θυμάσαι πως και την ζωή σου την ίδια να έδινες, πάλι λίγο θα σου φαινόταν. Περίεργο συναίσθημα που είναι αυτό… Λες και όταν γίνεσαι γονιός, παύει εντελώς το «εγώ»… Σαν να μην υπάρχεις, ζεις και αναπνέεις μέσα από τα παιδιά σου…. λαχταράς να δεις τον κόσμο όλο ξανά, αλλά μέσα από τα μάτια τους… Αγαπημένο μου ημερολόγιο… Μετά από πολλά χρόνια, παιδί ξανά στο σπίτι… Φωτίζεται ο τόπος… Γίνεται βέβαια ξανά άνω κάτω! Και εσύ έχεις ξεμάθει πια γιατί δυο άτομα, ένα εκ των οποίων εσύ η ίδια, πόσο να αναστατωθεί το σπίτι; Και θυμάσαι και τα αγαπημένα της φαγητά και τα φτιάχνεις…. Αλήθεια τώρα τελευταία εσύ δεν ήσουν που βαριόσουν να μαγειρέψεις; Ξαφνικά πώς βρέθηκε η όρεξη για σουτζουκάκια, μελιτζάνες παπουτσάκια και τόσα άλλα; Απολαμβάνεις κάθε στιγμή γιατί ξέρεις ότι είναι για λίγο. Μια επιστροφή στο παρελθόν που σου επιτρέπει να θυμηθείς πώς ήταν όταν περπατούσες και συμμάζευες, (μα όλα μέσα στην μέση πια;), όταν καθόσουν το βράδυ κουρασμένη από την τρεχάλα να τα προλάβεις όλα…
Οι μέρες τελειώνουν…. Και το παιδί φεύγει πάλι. Ένα διάλειμμα ήταν… Όλα επιστρέφουν στην κανονικότητα ως οφείλουν… Αυτό θέλεις κι εσύ όμως, παραδέξου το! Θέλεις τα παιδιά σου ελεύθερα! Μακριά σου, αλλά ευτυχισμένα και να ξέρουν πάντα το πιο σημαντικό: Ότι οι γονείς τους θα είναι εκεί, όταν τους χρειάζονται… Παρατηρητές της ζωής τους και υποστηρικτές όπου και όταν χρειάζεται… (και όταν σου το επιτρέπουν!) Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός;
Καλή εβδομάδα είπαμε; Καλή εβδομάδα!