Παρασκευή 30 Οκτωβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Αύριο, 31 Οκτωβρίου κλείνουν 4 χρόνια από τότε που έφυγε η μητέρα μου και σήμερα θέλω να σου μιλήσω για εκείνη… Όχι λάθος… Σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την μαμά μου… Γιατί υπήρξε και «μαμά» ειδικά μετά τον γάμο μου… Κι όπως έγραψα κάπου στο βιβλίο μου Ζωή σε πόλεμο:
«Πολέμησε σκληρά όλους. Ακόμα κι εμένα. Κι εγώ με την σειρά μου διαμορφώθηκα σύμφωνα με όσα μου έτυχαν. Μεγάλο μέρος μου το οφείλω σ’ εκείνη. Όχι μόνο, επειδή ως μητέρα μου έδωσε ζωή, αλλά γιατί μου έμαθε πως η ζωή είναι πόλεμος… Με την σκληρότητά της, με σφυρηλάτησε κι όσο κι αν δεν το παραδέχτηκα ποτέ, τελικά της μοιάζω περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα…
Τώρα, μετά από τόσο καιρό από την μέρα που δεν υπάρχει πια, με αυτό το βιβλίο, μπορώ να την αποχαιρετήσω…. Να ξεχάσω τα άσχημα και να θυμάμαι μόνο τα όμορφα… Να συγχωρήσω λάθη και παραλείψεις… Να κρατήσω την μητέρα που έγινε μετά τον γάμο μου και κυρίως μετά τον ερχομό των εγγονιών της…. Και τελικά, να είμαι περήφανη που είμαι κόρη της….»
Η μαμά μου λοιπόν, ήταν μια γυναίκα ανεξάρτητη μέχρι απελπισίας! (Δικής μου ενίοτε!) Ζήσαμε δίπλα δίπλα από το 1992 μέχρι το 2016 που πέθανε. Έκλεισε το μαγαζί της με φορέματα εγκυμοσύνης που είχε στους Αμπελοκήπους και εγκαταστάθηκε μαζί μου στο Καπανδρίτι, στο σπίτι που κτίσαμε. Εκτός από χρήματα (γιατί μας βοήθησε με τον όρο να μείνει κι εκείνη δίπλα μας) έβαλε και πολύ πολύ πολύ προσωπική δουλειά! Μαζί με τον Γιώργο, έβαλαν όλα τα πλακάκια στα μπάνια και όχι μόνο! Δούλεψε δίπλα του σαν εργάτης (και τελειομανής εργάτης επιπλέον), ακούραστη και ασταμάτητη σε σημείο που ο άντρας μου της έλεγε γελώντας: «Αθηνά, βγάλε τις μπαταρίες και κάθισε επιτέλους!»
Το οικόπεδο που χτίσαμε το σπίτι μας ήταν κληρονομιά του Γιώργου. Τέσσερα στρέμματα που η μαμά μου φρόντιζε μόνη της! Ούτε χορταράκι δεν φύτρωνε χωρίς την έγκρισή της, μέχρι που έπαθε υπερκόπωση! Την έκπληξη του γιατρού να έβλεπες, όταν μετά την διάγνωση, του είπε πως δεν εργαζόταν, αλλά φρόντιζε «απλώς» τον κήπο! Κάποια (πολλά) χρόνια αργότερα, δύο κηπουροί που πήραμε, δεν κατάφεραν να φέρουν σε λογαριασμό αυτόν το κήπο που η σούπερ μαμά μου, φρόντιζε ολομόναχη!
Μετά αποφάσισε να πιάσει δουλειά ξανά… Μια απίθανη συγκυρία (σε ποιον να το πω και να με πιστέψει) την έφερε να κάνει τι; Να γίνει εργοδηγός (!!!) σε εταιρεία μονώσεων…. Είχε κάτω από τις διαταγές της ένα συνεργείο από 6-7 άντρες (άλλο που δεν ήθελε) και οδηγούσε ημιφορτηγό για να πηγαίνουν στις δουλειές που ήταν από μονώσεις ταρατσών, ειδικά δάπεδα χειρουργείων, μέχρι υποβρυχίων! Στις υψικαμίνους της ΔΕΗ ανέβαινε η αθεόφοβη με δεκάποντο τακούνι! Όργωσε την Ελλάδα, από τις Φέρες (δίπλα στα ελληνοτουρκικά σύνορα), μέχρι την Μεγαλόπολη, την Κρήτη και όπου αλλού την έστελνε η εταιρεία με το συνεργείο της. Δούλευε σαν άντρας (για την ακρίβεια ντρόπιαζε τους άντρες) και άφησε εποχή από όπου κι αν πέρασε!
Κάποια στιγμή διαγνώστηκε με καρκίνο… Δεν μας είπε λέξη… Έφυγε δήθεν ταξίδι στην Μεγαλόπολη στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, ενώ στην πραγματικότητα έκανε υστερεκτομή και γύρισε… Την κατάλαβα γιατί περπατούσε πολύ πιο αργά απ’ ότι συνήθιζε και τότε μου το είπε… Ο γιος μου, στην εφηβεία τότε, της κράτησε μούτρα πολύ καιρό που μας απέκλεισε από την ζωή της και δεν μας επέτρεψε να της συμπαρασταθούμε…. Εγώ πάλι ήμουν συνηθισμένη…. Η Αθηνά δεν είχε κανέναν ανάγκη ποτέ. Κι αν είχε, δεν το έλεγε…
Μετά βγήκε στην σύνταξη… Και λοιπόν; Η μαμά μου δεν σταματούσε με τίποτα! Αγόρασε υπολογιστή και ένα σωρό βιβλία γύρω από την εκμάθησή του! Με πείσμα δυσθεώρητο και μερόνυχτα μπροστά στην οθόνη, ύστερα από μήνες που της πήγαινα φαγητό γιατί ξεχνούσε και να φάει, ήξερε περισσότερα από τον καθένα μας! Ο Γιώργος τότε, είχε ένα διαφημιστικό περιοδικό που αφορούσε στην οικοδομή και φυσικά την πήρε μαζί του! Η Αθηνά εγκαταστάθηκε στην είσοδο του γραφείου, κανείς δεν άγγιζε τον Γιώργο αν δεν περνούσε πρώτα από εκείνη, του κρατούσε το λογιστήριο και έφτιαχνε (στον υπολογιστή) και σελίδες για τους πελάτες! Είπες τίποτα; Τι να πεις;
Ένα πράγμα όμως που δεν ανεχόμουν και μου έσπαγε τα νεύρα, ήταν το γεγονός πως η μαμά μου, ήταν πάντα (αλλά πάντα όμως) καρφωμένη στα 56 κιλά! Τα γλυκά ήταν η αδυναμία της μέχρι το τέλος και οι ποσότητες που εξαφάνιζε, έφερναν ίλιγγο! Μέχρι τον καφέ της, με 6 κουταλιές ζάχαρη τον έπινε! Όταν πολλά χρόνια αργότερα πηγαίναμε σούπερ μάρκετ μαζί, στο καλάθι μου ήταν όλα όσα χρειάζεται μια οικογένεια, στο δικό της υπήρχαν: σοκολάτες, μερέντα (μεγάλο μέγεθος) σοκοφρέτες, και ατελείωτα κιλά ζάχαρη γιατί έφτιαχνε μόνη της και άσπρο γλυκό, (υποβρύχιο), μαζί με συγκεκριμένη μάρκα από σοκολατάκια γεμιστά με μέντα γιατί τα τσάκιζε κάθε βράδυ, βλέποντας τηλεόραση! Κι αν αυτό δεν είναι αμαρτία από τον Θεό, δεν ξέρω τι είναι!
Κάποια Χριστούγεννα, φτιάχναμε κουραμπιέδες. Ήταν η αδυναμία της, κυρίως για εκείνη τους έφτιαχνα, (από τότε που έφυγε δεν ξαναέφτιαξα) και είχε την φαεινή ιδέα, πριν βάλουμε το αλεύρι, να το καβουρδίσουμε για να βγουν πιο νόστιμοι… Νόστιμοι βγήκαν, κουραμπιέδες πάλι όχι! Με το που πήγαινες να τους ακουμπήσεις διαλύονταν! Σ’ ένα τάπερ, άδειασα τα…θρύμματα κουραμπιέ και την άχνη ζάχαρη και το πήρε σπίτι της να το τρώει και να το ευχαριστιέται με το κουταλάκι!
Ειρωνεία τεράστια, όταν κάποια στιγμή την έπεισα να κάνει εξετάσεις γιατί φοβόμουν για σάκχαρο… Ο γιατρός βρήκε πολύ χαμηλά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα της και της είπε: «Καλά, ούτε λίγη ζάχαρη στον καφέ σας δεν βάζετε;» Μετά δεν θυμάμαι αν της είπε κάτι, μάλλον έχασα τις αισθήσεις μου!
Το Ζωή σε πόλεμο, ήταν μια άλλη πλευρά της… Εκείνη που σαν θηρίο πάλεψε για να φτάσει εκεί που ήθελε… Ισοπεδώνοντας αντιπάλους… Μαζί και μένα… Ήταν όμως η μαμά μου… Σπάνιο χαρμάνι… Σκληρό πετράδι… Και μου λείπει…
ΣΗΜ> Η φωτογραφία τραβηγμένη από τον Alex Karas κουμπάρο εξ Αμερικής… Η μαμά μου κοντά στα 60 της…