Δευτέρα 5 Οκτωβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Μια και πιάσαμε τα… παλιά τεφτέρια και επειδή, όπως σου έχω ήδη πει, είναι χιλιάδες οι αναγνώστες σου, καλό είναι να μην έχουμε παρανοήσεις!
Πολύ πριν γίνω συγγραφέας, ήμουν μια χαρωπή νοικοκυρά! Στα λόγια όμως! Στα έργα εκτελούσα χρέη…πασπαρτού! Δεδομένου ότι το… στεφάνι μου, η κολώνα του σπιτιού μου, είχε ένα μυαλό που κατέβαζε ιδέες με την ίδια συχνότητα που γεννάει ένα κουνέλι, βρεθήκαμε μέσα σε 9 χρόνια, να έχουμε 11 (!) επιχειρήσεις! Καφετέρια, βίντεο κλαμπ (τρία τον αριθμό), ζαχαροπλαστείο, φαστ φουντ, ραδιοφωνικό σταθμό…. Γενικά το αγόρι μου, ότι του κατέβαινε στο κεφάλι το έφτιαχνε! Μάντεψε καλό μου ημερολόγιο… Όπου υπήρχε ανάγκη για βοήθεια, έτρεχα!
Ο Γιώργος και η καφετέρια ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ στο Καπανδρίτι, μεγάλωσαν γενιές και γενιές! (Να σημειωθεί στα πρακτικά, ότι εγώ ήμουν η νονά του μαγαζιού!) Τεράστιος χώρος μέσα κι έξω, με μια καταπράσινη αυλή για το καλοκαίρι, όπου μόνος του είχε φτιάξει κι έναν μικρό καταρράκτη από φυσικές πέτρες! Εκείνος σύστησε τον γαλλικό καφέ στο χωριό, την πίτσα, τα ντόνατς (που έκαναν θραύση στην Αθήνα εκείνη την εποχή) και γενικά το ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ έγινε στέκι και…τόπος κοπάνας για τους μαθητές! Δεν ήξερε τι να κάνει, όταν διαπίστωσε ότι οι….κοπανατζήδες, είχαν δώσει το τηλέφωνο της καφετέριας αντί του σπιτιού τους, ώστε όταν τηλεφωνούσαν οι καθηγητές να ενημερώσουν για την απουσία του παιδιού τους, έπεφταν πάνω του! Από την πλευρά τους οι γονείς, γνωρίζοντας τον Γιώργο και το γεγονός ότι το μαγαζί ήταν «καθαρό», είχαν λίγο και το κεφάλι τους ήσυχο. Θυμάμαι μια φορά, τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας του μαγαζιού, μπήκε παρέα μηχανόβιων και ο ένας στρίμωξε άσχημα μια κοπελίτσα που ήταν φανερό ότι ενοχλήθηκε, ενώ η παρέα του ενοχλούσε τα άλλα παιδιά. Ποιος είδε τον Γιώργο και δεν τον φοβήθηκε! Με θεαματικό σάλτο, πέρασε πάνω από το μπαρ, πάτησε στο κάγκελο που χώριζε τα δύο επίπεδα του μαγαζιού και προσγειώθηκε μπροστά στον ταραξία που δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε στο πεζοδρόμιο! Οι άλλοι θαμώνες, παίρνοντας θάρρος από την κίνηση αυτή, βοήθησαν και με συνοπτικές διαδικασίες η τάξη επανήλθε. (Ποιος Τσακ Νόρις;)
Ονειροπόλος και πρωτοπόρος (πολύ) για την δεκαετία του ’80, αλλά και του ’90. Θανάσιμος συνδυασμός, πίστεψέ με! Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή! Μας έλειπαν 99 δραχμές για να βάλουμε στην άκρη ένα κατοστάρικο, (να βλέπουμε και καμιά ελληνική ταινία!). Στο παρά πέντε να έμπαινε και φυλακή λόγω χρεών! Καλός στις ιδέες, αλλά από οικονομική διαχείριση….δεν! Σημ: τότε έχει εμφανίσει ένα πρόβλημα στην μέση και με το ζόρι στέκεται όρθιος, έχει στραβώσει και το δεξί του πόδι, το σέρνει. Το μαγαζί στην παρακμή εντελώς… Ημερήσια είσπραξη 1.800 δραχ και ο φραπέ τότε είχε 280 δρχ. Αντιλαμβάνεσαι καλό μου ημερολόγιο πόσοι ΔΕΝ πατούσαν το πόδι τους πια στο ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ….
Με δύο μικρά παιδιά και τα χρέη να τρέχουν, ήρθε η ώρα να σπρώξω εγώ θάλασσα! Πρώτα έκανα αναλυτικό κατάλογο για τα χρέη. Πού χρωστούσαμε και πόσο! Τρόμαξα όταν είδα τα εκατομμύρια που έπρεπε να πληρωθούν! (Δραχμές τότε, μην χάνεσαι!)
Τα μανίκια ψηλά και όλοι μαζί στην δουλειά! Εγώ δίσκο, ο Αλέξανδρος θυμάμαι πήγαινε τα αναψυκτικά και η Μαρία μου το ανοιχτήρι! (ήθελε να βοηθήσει και η μικρή, αλλά δεν της δίναμε τίποτα γυάλινο!) 7 μέρες την εβδομάδα, 18 ώρες την ημέρα για την οικογένεια Μαντά! Γιορτές, αργίες, καλοκαίρια, Πάσχα και Χριστούγεννα. Ευτυχώς ο Γιώργος με την βοήθεια ενός βελονιστή, σηκώθηκε στα πόδια του και το βάρος μοιράστηκε κάπως. Απέναντι υπήρχε η Πολεοδομία και ο Γιώργος έκανε χιλιόμετρα κάθε μέρα με τα πήγαινε έλα!
Άγρια χρόνια, ακόμα και τώρα όταν τα θυμάμαι, ανατριχιάζω. Να σημειώσετε, ότι απ’ όλες τις επιχειρήσεις του Γιώργου, αυτή που δεν άντεχα, ήταν η καφετέρια και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί της, ούτε καφέ δεν ήξερα να κάνω στην μηχανή! (Ναι, την Μπελίντα λέω!)
Για πότε, το γύρισα σε μεζεδοπωλείο, ούτε το κατάλαβε κανείς! (Όποτε ακούω το: «η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ», θυμάμαι και συγχίζομαι!) Εκτελούσα και παραγγελίες! Μια φορά μου ζήτησαν κόκορα με μακαρόνια! Με τους κόκορες, θυμάσαι, είχα ένα θεματάκι! Ούτε ποτέ είχα μαγειρέψει αυτό το φαγητό! Μου έφεραν και τον κόκορα! Σφαγμένο μεν και ξεπουπουλιασμένο, αλλά ολόκληρο! Να δείτε την Μαντά με τον μπαλτά να τεμαχίζει κόκορα, να γελάσει το χειλάκι σας!
Γρήγορα μαθεύτηκε ότι εκτός από καφέ είχαμε και φαγητό! Όλοι οι εργένηδες της περιοχής, ήξεραν και περνούσαν το μεσημέρι από το ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ! Μια φορά είχα φτιάξει στιφάδο για το μαγαζί και γαυράκι στο φούρνο λαδορίγανη. Για μας είχα ετοιμάσει ένα ταψάκι γεμιστά…. Φαγώθηκε το στιφάδο, έγινε ανάμνηση το γαυράκι, ήρθε η ώρα για τα γεμιστά! Πάνε κι αυτά! Πίτσα τάισα τα παιδιά εκείνο το μεσημέρι, αλλά χαλάλι. Από 1.800 δρχ, η είσπραξη ξεπερνούσε κάθε μέρα τις 60.000 δρχ! Κι εγώ μετρούσα τα βαρέλια της μπύρας που άδειαζαν και το ταμείο που γέμιζε και κάθε φορά που έσβηνα ένα ακόμα χρέος, έπαιρνα και πιο βαθιά την ανάσα…
Εννοείται καλό μου ημερολόγιο, ότι αφού σηκώθηκε ο Γιώργος, εγώ τα απογεύματα ήμουν σπίτι και… ξαναγινόμουν νοικοκυρά! Πλύσιμο, σίδερο, παιδιά και οικιακά!
Έχει έρθει ο άντρας μου ένα βράδυ στις 12 και με βρήκε να κάνω τζάμια! Άγρια χρόνια όπως είπα. Δεν χορταίναμε δουλειά! Και λοιπόν; Προίκα μου κι αυτά…. Μόνο τόσα νεύρα να μην είχα τότε! (Θα σου εξηγήσω, αλλά όχι σήμερα!)
ΣΗΜ: Ανακάλυψα δύο φωτογραφίες από την καφετέρια ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ… Στην μία ο Γιώργος επί το έργον!