Δευτέρα 23 Νοεμβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Κοίταξα σήμερα το ημερολόγιο και ένα σοκ το πέρασα! Το ξέρεις ότι σε έναν μήνα έχουμε Χριστούγεννα; Καλά, εσύ ως ημερολόγιο, έχεις χρέος να το γνωρίζεις…. Το θέμα είναι που το θυμήθηκα επιτέλους εγώ! Τι έκανα άλλες χρονιές τέτοια εποχή; Πέρσι ας πούμε…. Πού ήμουν τέτοια εποχή;
Κατ’ αρχήν έφτιαχνα τον κατάλογο με τα δώρα μου! Έσβηνα κι έγραφα γιατί δίπλα στο όνομα του καθενός, έγραφα και τις πιθανότητες. Τι δώρο θα ταίριαζε στον καθένα… Όπως πάντα τα παιδιά ήταν τα πιο εύκολα! Μαζί με την κόρη μου μπαίναμε σε… παιχνιδάδικο, το «χτενίζαμε» απ’ άκρη σ’ άκρη, φορτώναμε από δύο καρότσια η κάθε μία για ανίψια και βαφτιστήρια, (κι αυτά τα κουτιά των παιχνιδιών τεράστια, εδώ που τα λέμε), φτάναμε στο ταμείο, αφήναμε μία περιουσία (και τον αέρα από το δίπατο στα Σεπόλια ενίοτε) και φεύγαμε. Συγνώμη, πριν φύγουμε έπρεπε πρώτα να…χωρέσουμε στο αυτοκίνητο τα κουτιά! Κακώς βέβαια παίρναμε αυτοκίνητο και όχι τριαξονικό! Όμως καλό μου ημερολόγιο, αυτή η λάμψη και οι χαρούμενες φωνούλες των παιδιών όταν άνοιγαν τα δώρα τους, δεν πληρώνονται με τίποτα! Ακόμα πιο παλιά (ξέρεις, στα πολύ δύσκολα λέμε) είχα φακελάκι που έγραφε απ’ έξω «Χριστούγεννα» και όλη την χρονιά αποταμίευα για τα δώρα και ειδικά των παιδιών!
Τι άλλο έκανα πέρσι; Α, ναι! Είχα μετατρέψει το υπόγειό μου σε…συσκευαστήριο! Διότι ήταν θέμα τιμής να μην μου τυλίξει άλλος τα δώρα! Ήθελα τα δικά μου χαρτιά, τις κορδέλες τα παιχνιδάκια που κρεμάω… Βέβαια, όταν έχω και την Μαρία μαζί, το πράγμα δυσκολεύει διότι η τελειομανής κόρη μου, θέλει ολόκληρη σύσκεψη πριν αποφασίσει με ποιο χαρτί θα τυλίξει, με ποια κορδέλα θα δέσει και με ποιο παιχνίδι θα στολίσει το κάθε πακέτο!
Επίσης κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γεμίζει το σπίτι με Χριστουγεννιάτικες κάρτες (πάνω από 300), τις οποίες γράφω στο χέρι και στέλνω σε βιβλιοπωλεία που έχω πάει και κάποιους φίλους που μένουν μακριά. (Μια τενοντίτιδα την περνάω κάθε χρόνο, αλλά πόσο το κάνω κέφι, δεν λέγεται!)
Όσο οι μέρες φεύγουν, τόσο… «κορώνουν οι ποδιές» που έλεγε η γιαγιά Σοφία! Τα δώρα των ενηλίκων είναι σπαζοκεφαλιά! Άπειρες…συνομωσίες διαπράττονται αυτές τις μέρες καθώς ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου, φροντίζει ώστε το δώρο που θα πάρει, να είναι μεγάλη έκπληξη! Με την Μαρία μου, αυτές οι μέρες των αγορών, έχουν άλλη διάσταση! Το κορίτσι μου, μάλλον είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων επί γης, αλλιώς δεν εξηγείται η τρέλα που κουβαλάει τις γιορτές! Θα ξεχάσω εγώ, που μια χρονιά είχε βάλει κέρατα και μύτη τάρανδου στο αυτοκίνητο και με αυτό κυκλοφορούσαμε και μας τραβούσε φωτογραφίες ο κόσμος; Άσε που έχουμε πιει τους ωραιότερους καφέδες ανάμεσα στα ψώνια!
Επίσης ήταν η εποχή που άρχιζαν τα σβήσε γράψε για το μενού Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, μαζί με την λίστα…καλεσμένων! Κοίτα τι θυμήθηκα τώρα… Ήμασταν ακόμα στο μεγάλο σπίτι… (και όταν λέω μεγάλο, εννοώ μεγαααλο σπίτι!) Τα παιδιά έμεναν μαζί μας και αποφασίζουμε να κάνουμε…ορθάνοιχτη Πρωτοχρονιά και να καλέσουν κι εκείνα φίλους. Επίσης έρχεται η Θάλεια με τον άντρα της από την Θεσσαλονίκη με την μικρή (την έχει βαφτίσει η κόρη μου) και για να μην στα πολυλογώ, άτομα 18, ποδάρια 36! Δεδομένου δε του χιονιού που άρχισε να πέφτει την Παραμονή, οι περισσότεροι από τους καλεσμένους θα διανυκτέρευαν και στο σπίτι! Δεν μπορώ να πω…. 100% πληρότητα είχε το ξενοδοχείο μας! Η καημένη η μάνα μου, πήγαινε και ερχόταν με πανικό και με ρωτούσε συνεχώς: «Πώς θα τα βγάλεις πέρα παιδί μου;» Βγήκαν σεντόνια, κουβέρτες και παπλώματα της προίκας (βλέπεις ότι χρειάζεται και η προίκα;), στρώθηκαν ράντζα, μετακινήθηκαν έπιπλα, βγήκε η εφεδρική καφετιέρα, επιστρατεύτηκαν επίσης και μαξιλάρες, γιατί οι νεότεροι κάθισαν στο πάτωμα και μέσα σε όλα αυτά, εγώ μαγείρευα, όχι για 18, αλλά για 58 άτομα, δεδομένου ότι είχαμε και κάτι γερά πιρούνια, να… τους φοβούνται τα πιάτα! Και ήθελα και περίτεχνα εδέσματα τρομάρα μου! Χανιώτικη κρεατότουρτα, μους σολομού (και σιχαίνομαι το ψάρι!) κοτόπουλο σουφλέ, φιλετάκια σε πικάντικη σάλτσα και ένα σωρό άλλα, χώρια τα τυριά και τα αλλαντικά. Μέρα που είναι να μην έχεις λίγο ροκφόρ στο τραπέζι; (Με γάντια το πιάνω, τόσο που το σιχαίνομαι!) Η κόρη μου με την φίλη της και την κουμπάρα, ανέλαβαν να στρώσουν το τραπέζι και να το στολίσουν (υπερπαραγωγή το έκαναν), έγραψαν και το όνομα του καθενός να ξέρει πού κάθεται. Τώρα που το θυμάμαι, τον μεγάλο καναπέ του σαλονιού, τον πήγαν οι άντρες στο σπίτι της μαμάς μου δίπλα, για να χωρέσουν τα δύο τραπέζια τον κόσμο και να μην είμαστε και ο ένας πάνω στον άλλον!
Εσύ να δεις τι έγινε, όταν ήρθε η ώρα, όλος αυτός ο λαός να ετοιμαστεί! Είπαμε, άτομα 18, αλλά μπάνια δύο! Πώς είναι στα σούπερ μάρκετ τα χαρτιά προτεραιότητας; Αυτό ακριβώς!
Ευτυχώς εμείς οι οικοδεσπότες, πήγαμε δίπλα στην μαμά μου και ετοιμαστήκαμε! Εκείνη δε, με κοιτούσε μ’ ένα βλέμμα απόγνωσης και λύπησης ταυτόχρονα, σίγουρη πως μετά από αυτό, θ’ αργούσα να συνέλθω! Μόνο μασάζ στα πόδια δεν είπε να μου κάνει!
Εγώ πάλι, μέσα στην τρελή χαρά, ίσως η ωραιότερη Πρωτοχρονιά! Ποια πόδια και ποια μέση; Τέτοια θα κοιτάμε τώρα; Ένα τραπέζι γεμάτο νιάτα και κέφι! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Φωνές, γέλια (όχι την ώρα του φαγητού, εκεί επικράτησε σιγή!), πειράγματα και ευχές! Μέχρι να έρθει ο καινούριος χρόνος, είχαμε φάει, το τραπέζι μαζεύτηκε και στρώθηκε ξανά, αυτή την φορά με γλυκά. Περίοπτη φυσικά η θέση της βασιλόπιττας (θα την γράψω την συνταγή, δεν το ξέχασα) και μαζί όλα τα είδη σοκολάτας που κυκλοφορούν, και εννοείται με μελομακάρονα και κουραμπιέδες (αυτοί μπροστά στην μαμά μου πάντα) και την τούρτα γενεθλίων του Γιώργου διότι έχει γενέθλια το αγόρι μου με την αλλαγή του χρόνου!
Ε, τώρα φταίω που πάλι μέλωσε το στόμα μου, από την γλύκα των αναμνήσεων; Να δεις που θα έχει και συνέχεια αυτό το κείμενο! Όχι σήμερα όμως! Εσύ κράτα αυτή την γλύκα μέχρι την επόμενη φορά!
ΣΗΜ: Η κόρη μου με το…ταρανδάκι-αυτοκίνητο εκείνων των Χριστουγέννων!