Παρασκευή 9 Οκτωβρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σου έλεγα την τελευταία φορά για τα νεύρα μου… Όχι τώρα…Τότε. Στα μακρινά μου νιάτα! Κανονικά, στις μέρες μας, θα με έστελναν σε ψυχολόγο για «διαχείριση θυμού»…. Τότε απλώς δεν με προκαλούσαν… (Βολικό όσο να πεις…) Εννοείται ότι δεν έκανα κακό σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μου. Αλλά ότι θέλαμε συχνά πυκνά καινούρια πιάτα, τα θέλαμε! Ακόμα και τώρα απορώ πώς έφτανε σε μηδενικό χρόνο το αίμα στο κεφάλι και μου κοκκίνιζε το οπτικό μου πεδίο! Κυριολεκτικά τα έβλεπα όλα κόκκινα!
Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που σου έλεγα την προηγούμενη φορά, μάλλον χειροτέρεψα και να πεις ότι υπήρχαν περιθώρια για τα χειρότερα; Δεν υπήρχαν! Χάλια τα νεύρα μου, έτσι κι αλλιώς!
Δεν ήταν μόνο η κούραση που με ξεπερνούσε, ήταν και το άγχος και τα χρήματα που ποτέ δεν έφταναν, ήταν και οι ενοχές της μητέρας, γιατί μαζί με μας, και τα παιδιά περνούσαν δύσκολα. Δεν περίσσευε ούτε δραχμή για εξωσχολικές δραστηριότητες, με αιματηρές οικονομίες πληρώναμε τα αγγλικά του Αλέξανδρου. Επιπλέον δε, όταν κάποιο από αυτά αρρώσταινε, έπρεπε να μείνει μόνο στο σπίτι μέχρι το μεσημέρι που πλέον πήγαινα εγώ. Και ο Αλέξανδρος ήταν 10 χρονών, η Μαρία μου μόλις 5…. Χωρίς κινητά και χωρίς τηλέφωνο επίσης… Αλλά και τα καλοκαίρια, απέναντι από την καφετέρια, στην πλατεία, τα άλλα παιδιά έπαιζαν κι εκείνα βοηθούσαν εμάς… (Μεταχρονολογημένα λέω, ότι καλό τους έκανε, ωρίμασαν και μέστωσαν, τότε όμως στεναχωριόμουν).
Εγώ από την πλευρά μου, σου τα είπα… Δίσκος και κουζίνα εναλλάξ για να μην βαριέμαι και στα διαλείμματα η φροντίδα του σπιτιού. Η καφετέρια, η μόνη επιχείρηση που μας είχε μείνει, ήταν το σπίτι μας για αρκετά χρόνια. Ακόμα και τις Κυριακές που δεν δούλευα εγώ και μόνος του ο Γιώργος τα έβγαζε πέρα (αφού οι Δημόσιες υπηρεσίες τριγύρω ήταν κλειστές), μαγείρευα και έπαιρνα τα παιδιά και τρώγαμε στην καφετέρια και ήταν και η μόνη μέρα της εβδομάδας που βρισκόμασταν όλοι μαζί, ταυτόχρονα, γύρω από το ίδιο τραπέζι!
Σημασία είχε ότι το τετράδιο με τα χρέη, όλο και κοκκίνιζε από τις γραμμές που τραβούσα (με κόκκινο μαρκαδόρο για να το απολαμβάνω) πάνω από κάθε αποπληρωθέν χρέος…
Και ημέραν τινά, πληροφορούμαι εντελώς τυχαία, ότι κάποιος πωλητής μπύρας, μας κλέβει! Επειδή είχαμε μεγάλη κατανάλωση σε βαρέλια, (ας είναι καλά τα μεζεδάκια, οι κόκορες και τα άλλα), είχαμε βαρέλια δώρο, που ποτέ δεν πήραμε γιατί εκείνος τα πουλούσε αλλού με το κέρδος δικό του φυσικά! Το αίμα βρέθηκε στο κεφάλι με μια ανάσα! Ήρθαν οι κόποι, οι θυσίες, τα παιδιά μου, οι στερήσεις, όλα μαζεμένα και μ’ έπνιξαν! Θεώρησα αδιανόητο το παιχνίδι που παιζόταν για μήνες πίσω από την πλάτη μας. Τι έφτιαχνα εγώ κόκορες με το μπαλτά στο χέρι; Για να μου κλέβει ένας τυχαίος το καθαρό μου κέρδος;
Ο δε Γιώργος, το μόνο που σκέφτηκε ήταν ν’ αλλάξουμε πωλητή! (Τέτοια τιμωρία δηλαδή!). Εγώ να πνέω τα μένεα, η πίεση να μου σφυροκοπάει το μυαλό και ο Γιώργος ηρεμότατος! (τέρας ψυχραιμίας!)
Και πάνω στην αναμπουμπούλα, πάμε σε μια έκθεση τροφίμων και ποτών (ήθελε να είναι πάντα ενημερωμένος ο καλός μου) και πέφτουμε πάνω στον πωλητή που καμάρωνε στο μεγάλο περίπτερο της εταιρείας! Κόκκινο πανί εκ νέου μπροστά στα μάτια μου! Ταύρος εν υαλοπωλείο!
Καλό μου ημερολόγιο, πώς το έκανα εγώ αυτό; Ακόμα αναρωτιέμαι! Παρατάω τον Γιώργο σύξυλο που κάτι κοιτούσε στο προηγούμενο περίπτερο και γραμμή κατά πάνω στον κύριο! Το χαστούκι που έφαγε από μένα, δεν νομίζω να το ξέχασε ποτέ, καταμεσής του περιπτέρου με ένα σωρό κόσμο γύρω, και τους διευθυντές να ζητούν εξηγήσεις! Εμβρόντητοι έμειναν κι εκείνοι όταν έμαθαν τα κατορθώματα του πωλητή τους. Την συνέχεια δεν στάθηκα να την δω. Έφυγα με τον Γιώργο κεραυνοβολημένο επίσης! Κακώς! Έπρεπε να με ξέρει καλύτερα! Τους ανθρώπους μου δεν τους πειράζει κανείς! Και για την ιστορία, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που επιτέθηκα… Κανονικά θα έπρεπε να φοράω ταμπέλα: Μην πειράζετε τους δικούς μου, γίνομαι θηρίο…
Μετά, στα χρόνια που ήρθα ηρέμισα. Απότομα έπεσαν οι τόνοι… Το γιατί δεν το κατάλαβα ποτέ… Μάλλον ωρίμασα… Ίσως κουράστηκα να δίνω χαμένες μάχες… Η ζωή είναι άδικη, το αντιλήφθηκα. Και απλώς έκανα πέρα όλους τους τοξικούς ανθρώπους της ζωής μου. Όλους αυτούς που η συνεννόηση μαζί τους είναι τόσο μάταιη όσο το να μιλάω κινέζικα σε αυτούς που δεν γνωρίζουν την γλώσσα! Παίρνω φυτικά αγχολυτικά πλέον… Μην πέσω και στα… σκληρά! Κρίμα είναι!
ΣΗΜ: Η φωτογραφία από Πρωτοχρονιά στα δύσκολα χρόνια… Μόνοι μας. Αλλά η τούρτα για τα γενέθλια του μπαμπά μας παρούσα όπως κάθε χρόνο, φτιαγμένη από τα χεράκια μου!