Εμείς, φιλαράκο μου, θα τα λέμε κάθε Σάββατο. Μπορεί και κάθε Τετάρτη. Όταν η Χρύσα μου πάει για γιόγκα και μετά για υγιεινή διατροφή με τη φίλη της τη Ζοζεφίνα…
Ναι, την ίδια Ζοζεφίνα, για την οποία διάβασες σε κάτι προηγούμενα επεισόδια. Καλά, έτσι τη βαφτίσανε; Πόσα στοιχήματα να έχουν χάσει οι γονείς της πια; Που λες, γιατρέ μου (το ξέρω ότι είσαι financial consultant, αλλά μου αρέσει αυτή η κλητική), όταν οι δυο τους βρεθούν παρέα, εγώ θα έρχομαι σε σένα και θα σου θυμίζω διάφορα. Και μπορεί και να συγκινηθείς. Ναι, μωρέ, λιγάκι. Άντρες είμαστε. Θα αφήσουμε τα ζουμιά να μας κάνουν κουμάντο;
Εγώ, γιατράρα μου, πέρασα την εφηβεία μου τη δεκαετία του ’80. Και μετά την ανακάλυψη του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του να πίνεις νερό από τη σωλήνα και να ΜΗΝ φουσκώνεις, έπεσα πάνω στους υπολογιστές. Καλό το Atari, δεν λέω… Αλλά δεν με συγκινούσε, βρε αρχηγέ μου. Καλά, ίσως να το κατάφερνε το “Yars’ Revenge”…
To 1986 απέκτησα το Commodore 64 της καρδιάς και της ψυχής μου. Το αγαπημένο μου Κομμοντοράκιον. Το ένα και μοναδικό πράγμα για το οποίο ξημεροβραδιαζόμουν μπροστά από την τηλεόραση, αφού λεφτά για μόνιτορ δεν περισσεύαν τότενες. Και παρέα του έμαθα. Έμαθα να πληκτρολογώ δέκα φράσεις σε κάτω από εξήντα λεπτά. Έμαθα το “10 Print “Costas” – 20 Goto 10” και χαιρόμουν που το “Costas” έτρεχε του σκοτωμού στην οθόνη. Έμαθα να περιμένω διακόσιες ώρες πριν εκείνο το “Load Error” μου φάει τα σωθικά και με κάνει να σκέφτομαι ανήκουστα πράγματα για την υγεία συγκεκριμένων κατασκευαστών. Έμαθα παιχνίδια όπως το “Downhill” (άθλιο τουλάχιστον) και το “Time Tunnel” (καρανταλκάς), έμαθα το “Rambo II” και το “Monty On The Run”. Και όταν βγήκε το “Dragon’s Lair”… Μεγάλες χαρές, αδελφέ μου, τρελές πιένες.
Κι εκείνες οι κόντρες με τους Amstradόβιους; Που τα μηχανήματά τους πήγαιναν σφαίρα, αλλά σε γραφικά και ήχο τα πατάγαμε στο κεφάλι; Καλά, για τους κατόχους Spectrum… Την αγάπη μου και την κατανόησή μου για αυτά τα άμοιρα, δίχως ελπίδα καμιά, πλάσματα… Βροχή τα πειράγματα, αλλά πάντα ανταμώναμε για να παίξουμε “Summer Games” ή “Ghostbusters”.
Σήμερα οι υπολογιστές είναι γκαζίλιον φορές πιο γρήγοροι και πιο εντυπωσιακοί. Είναι από άλλο πλανήτη το δίχως άλλο. Εμείς όμως, γιατρέ μου, θα θυμόμαστε με αγάπη εκείνο το πεντανόστιμο καφέ κουτάκι. Μας είχε χαραχτεί στο νου. Το είχαμε αγαπήσει. Αυτός δεν είναι και ο λόγος που έχεις πάντα στην καβάτζα ένα 80’s emulator; Ε, αφού σε ξέρω, φιλαράκο μου! Αφού σε ξέρω… (Κλασσικό τελείωμα αλά Γιώργος Κωνσταντίνου στα σίριαλ που έγραφε – αντιγραφή κάργα δηλαδή)