Σήμερα, γιατρέ μου, θα πάμε ταξίδι. Μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Κάτσε μία να γράψω στο χαρτί… Όχι, όχι, δεν στέλνω μηνύματα. Σιγά μην τους κάνω τη χάρη.
Μια χαρά είναι και το χαρτάκι, περιεκτικότατο και γλαφυρό. Μέχρι και την ημερομηνία γεννήσεώς σου τους λες. Η Χρύσα γελάει που με βλέπει να συμπληρώνω. «Πρόλαβες και τη διάλυση των Beatles, αγάπη»; Χαμογελάω σαρδόνια και απαντώ χωρίς να την κοιτάξω. «Και αυτό πρόλαβα, νταλκά μου. Και το θάνατο του Ντε Γκωλ και το θάνατο της Τζόπλιν και το θάνατο του Χέντριξ και τον πρώτο δίσκο των Black Sabbath»… Καλά, αν το πάρεις εντελώς χρονολογικά, μόνο τη διάλυση των Beatles πρόλαβα. Αλλά μια και χρεώνομαι όλη τη χρονιά… Ας την απολαύσω!
Τεσπά, πάμε στο θέμα μας (νομίζω δηλαδή). Γιατρέ μου, μόλις προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Sea-Tac της πολιτείας Washington. Δυστυχώς, μαζί με μας προσγειώθηκαν κι άλλα τέσσερα-πέντε αρεόπλανα με Γιάπωνες (κάποιοι ποιητές θα με μηνύσουν χωρίς έλεος) και περιμέναμε στο emigration καμιά ώρα και βάλε. Στο γκισέ ο ευγενέστατος μεσόκοπος κύριος με κοίταξε από την κορφή ως τα νύχια και στη συνέχεια εξέτασε προσεκτικά το διαβατήριό μου. «Από Ελλάδα; Μάλιστα… Περάσατε καλά στους Ολυμπιακούς»; Άντε, σου κάρφωσα και τη χρονιά! Με βρέξει σε έχω, γιατρουλάκο μου. Στη συνέχεια μαθαίνω πως πρέπει να κάνουν οι βαλίτσες μου ένα ταξιδάκι γύρω-γύρω το αεροδρόμιο και να πάνε στην ειδική αίθουσα ελέγχου αποσκευών. Μόνες τους. Μόλις έχω παραλάβει, αλλά μνιτς. Ο κανονισμός είναι κανονισμός και αν μου αρέσει!
Τα βάζω, που λες, στο ειδικό τρόλεϊ που έχουν για τις αποσκευές και περιμένω κάνα μισάωρο. Στο μεσοδιάστημα μιλάω με γονείς και γνωστούς, να ξέρουν ότι έχω προσγειωθεί, αλλά ότι είμαι ακόμα στο αεροδρόμιο δε. Και όλα αυτά τρεις και κάτι μόλις μήνες μετά το “The Terminal”. Η ώρα δεν περνάει εύκολα και όταν έρχονται πια οι βαλίτσες, ως κλασσικός Έλληνας που είμαι, τις ανοίγω για να δω ότι οι σωβρακοφανέλες και τα μπλουζάκια Ryche που έχω φέρει, είναι ακόμα εκεί. Και τότε περνάει από δίπλα ο μπάτσος/υπεύθυνος ασφαλείας του χώρου. Μου εξηγεί σε πολύ χαμηλούς τόνους ότι δεν επιτρέπεται να ανοίγουμε βαλίτσες μέσα στο αεροδρόμιο. «Καλά, με δουλεύει»; Του απαντώ πως δεν το γνώριζα και πως θα κλείσω αμέσως τη βαλίτσα.
«Θα μπορούσα να δω το διαβατήριό σας»; Απαντώ με χαμόγελο, προσεχτικά πάντα, για να μην φανούν τα στραβά δόντια μου. Κι όταν ανοίγω το μπαγκπάκ… Τότε ο τύπος γίνεται μπαλίστικ! «Τι πας να κάνεις εκεί»; Και πάει να αγγίξει το όπλο του. «Καλά, σίγουρα με δουλεύει»! Από την ερώτηση στην εμφατική κατάφαση και από κει στη χαλαρή εξήγηση. Με αργό ρυθμό και όσο πιο αντί-τσιριχτά μπορούσα, του εξηγώ ότι άνοιξα το σάκο μου, αφού εκεί μέσα ήταν το διαβατήριό μου. Damn Yankees; Εννοείται! Ο τύπος τσεκάρει διαβατήριο και ξανά εμένα. Έχει δει τη βίζα μου και έχει ηρεμήσει. «Περάσατε καλά στους Ολυμπιακούς»; Βρε, δεν με παρατάς, λέω ‘γω!
Γιατρέ μου, επιτέλους μπορώ να βγω από το αεροδρόμιο. Ούτε κι ο ίδιος ο Χανκς πίστευε ότι θα τα καταφέρω! Και όταν μου λένε πως για το ξενοδοχείο που θα διαμείνω υπάρχει λεωφορείο και μετά θα πρέπει να πάρω άλλο λεωφορείο… «Φίλε, πόσο πάει να με πετάξεις, με τα πράγματά μου» στο ξενοδοχείο τάδε; Και το κλείσαμε επιτόπου. Έκατσα μπροστά, έβαλα τη ζώνη μου και χάζευα. Ο τύπος δεν ήθελε κουβεντούλα και το εκτίμησα πολύ αυτό. Και κάποια στιγμή, όταν στον ορίζοντα φάνηκε το Space Needle… Εκεί ήθελα πολύ να κλάψω, εκεί ήθελα πολύ να σταματήσω το ταξί και να κάτσω κάνα πεντάλεπτο να χαζεύω και να σκουπίζω τα δάκρυα από τα πατομπούκαλα… Φυσικά και δεν το έκανα… Αλλά επιφυλάσσομαι. “Jet City, here I come” είχα γράψει κάτι μήνες πριν. Και προτίθεμαι να το ξαναγράψω. Όταν ελευθερωθούμε…