Ο καταλυτικός ρόλος του στην Αγγελική, υποδυόμενος τον αστυνομικό Πέτρο Γεωργιάδη που θα εξιχνιάσει το θάνατο του Σταυριανού, το δύσκολο έτος της πανδημίας, οι κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο, αλλά και η επί εικοσιπέντε χρόνια κοινή διαδρομή του με το Μηνά Χατζησάββα που όπως εξομολογείται αποτελεί πια ένα φωτεινό παράσημο που με καθοδηγεί για την υπόλοιπη ζωή μου. Ο Κώστας Φαλελάκης μιλά από καρδιάς στο 7ΜΕΡΕΣTV και τον Γιάννη Βίτσα.
Μίλησε μου για το χαρακτήρα του αστυνομικού Πέτρου Γεωργιάδη που εισέρχεται στις ζωές των ηρώων προσπαθώντας να εξιχνιάσει το θάνατο του Σταυριανού. Θα θεωρήσει εξ’ αρχής ότι είναι δολοφονία;
Ναι. Εξετάζοντας τα στοιχεία πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ότι πρόκειται για δολοφονία. Φαίνεται ότι πρόκειται για έναν ακέραιο άνθρωπο. Δε ξέρουμε το παρελθόν του. Εμφανίζεται εξαιτίας του φόνου.
Θα ανακαλύψει ότι ο Παύλος με τη Τζένη ουσιαστικά τον δολοφόνησαν;
Πηγαίνει βήμα -βήμα καθώς προκύπτουν νέα στοιχεία. Έχει αντιληφθεί από το κινητό του θύματος ότι υπήρχε ερωτική σχέση ανάμεσα στη Χανδρινού και το Σταυριανό – στοιχείο που αγνοεί ο Παύλος Αργυρός. Ο ίδιος το μαθαίνει από την ανάκριση της.
Θα αποκαλυφθεί φαντάζομαι στο τέλος η αλήθεια.
Ε ναι. Γιατί όπως λέει και ο Σαίξπηρ όσο και αν το κακό το κρύβει ολάκερη η Γη έρχεται πάντα η ώρα που το φανερώνει στα μάτια των ανθρώπων.
Ο guest ρόλος στην «Αγγελική» ακολουθεί έπειτα από την συμμετοχή σου στο σήριαλ «Γυναίκα χωρίς όνομα».
Αυτή ήταν η τελευταία μου σειρά μόνο που δεν έχει καμία σχέση ο ένας ρόλος με τον άλλο. Στη «Γυναίκα χωρίς όνομα» επρόκειτο για ένα ψυχοπαθή ο οποίος εμμονικά ήθελε κάποια πράγματα έχοντας διαπράξει φόνο και εδώ έχουμε έναν αστυνομικό ακέραιο ο οποίος ψάχνει την αλήθεια και προφανώς την ανακαλύπτει.
Πώς ήταν για εσένα η χρονιά της πανδημίας ;
Πολύ ζόρικη.
Υπό ποια έννοια ;
Απ’ όλες τις έννοιες. Αρχικώς στερήθηκα τους φίλους μου. Προσωπικά για εμένα έπειτα από το θάνατο του Μηνά (σ.σ. Χατζησάβα) οι άνθρωποι μου και η δουλειά μου αποτελούσαν τους πυλώνες της ισορροπίας μου. Αποσυντονίστηκα εντελώς. Δεν καταλάβαινα γιατί υπάρχω και που υπάρχω. Σ’ αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να προστεθεί ο φόβος αυτός καθαυτός της ίδιας της ασθένειας, που στην αρχή της μας προξενούσε δέος, όπως όλη η θλιβερή κατάσταση του κλάδου μου που μαζί με την εστίαση πάθαμε τη μεγαλύτερη ζημιά.
Έτυχε ποτέ στην πορεία σου να βιώσεις οποιουδήποτε είδους βία;
Προσωπικά όχι. Είδα όμως μερικούς εξ όσων έχουν καταγγελθεί να ασκούν σε άλλους συναδέλφους. Η λεκτική βία είναι θέατρο κατάλοιπο μίας προηγούμενης γενιάς η οποία θεωρούσε την αγένεια και την αλαζονεία προϋποθέσεις δημιουργίας. Οπότε υπήρχε ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η νέα γενιά δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Καλά κάνει.
Έχουν περάσει σχεδόν έξι χρόνια από το θάνατό του. Σου λείπει;
Την 1η Απρίλη, αν ήταν εν ζωή, θα κλείναμε τριάντα χρόνια κοινής διαδρομής με το Μηνά (σ.σ. Χατζησάββα) . Συναντηθήκαμε την Κυριακή των Βαίων του ’91. Είχα πάει να δω μία παράσταση και έτσι γνωριστήκαμε. Πλέον είναι ένα φωτεινό παράσημο που με καθοδηγεί για την υπόλοιπη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που έζησα αυτό το φως.
Περισσότερα στο 7ΜΕΡΕΣTV