Ο σκληρός και σκοτεινός ρόλος του Αχιλλέα στις «Άγριες Μέλισσες», όσα τον έλκουν στον ήρωα που έχει κληθεί να υποδυθεί, η ξεχωριστή θεατρική του διαδρομή, η θεατρική ομάδα από κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού της οποίας υπήρξε coach, όσα τον δίδαξαν οι κρατούμενοι και τα επόμενα σχέδια του. Ζεστός και ειλικρινής ο Στάθης Κόικας μιλά για όλα στο 7ΜΕΡΕΣTV και τον Γιάννη Βίτσα!
Τι σε έχει ελκύσει στον χαρακτήρα του Αχιλλέα που υποδύεσαι;
Ο Αχιλλέας είναι ένας χαρακτήρας σκοτεινός. Διεισδύει σε ένα κομβικό σημείο της σειράς. Είναι φανατικός οπαδός μίας ιδεολογίας, ηγείται της οργάνωσης των Αβάντων αλλά και είναι και ένας άνθρωπος με τις πληγές και τραύματα που τον έχουν οδηγήσει στο να είναι σκληρός. Αυτό που με προσελκύει στον ήρωα είναι η δυσκολία να τον αντιμετωπίσω καθαρά χωρίς τη δική μου κρίση. Θεωρώ ότι το έχω καταφέρει.
Βοήθησε ουσιαστικά το Μελέτη ν’ ανακαλύψει ότι ο Δούκας είναι ο δολοφόνος του Θέμελη. Τι θέλει να πάρει από την οικογένεια των Σεβαστών;
Σίγουρα η οικογένεια των Σεβαστών είναι μία πολύ ισχυρή δύναμη και στο Διαφάνι και έξω από αυτό. Το συγκεκριμένο πράγμα το γνωρίζει ο Αχιλλέας και βρίσκοντας το Μελέτη σε μία ευάλωτη θέση νομίζω ότι επωφελείται και οικονομικά με τη δύναμη του Δούκα και την σχέση που έχει αυτός με άλλους ανθρώπους.
Θα τον δούμε να γίνεται δεξί χέρι του Δούκα ή θα συνεχίσει να συνεργάζεται με το Μελέτη;
Όπως έχουμε δει μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί με το Δούκα μαζί με το Μελέτη. Τους έχει αναθέσει αποστολές. Έχουν μία άτυπη συνεργασία
Ποιο θα είναι το μέλλον του Αχιλλέα; Θα συνεχίσεις στην επόμενη σαιζόν στην σειρά;
Αυτό δυστυχώς δεν το ξέρω. Γνωρίζω ότι μέχρι τα τέλη της σαιζόν θα υπάρχει σίγουρα η ιστορία του χαρακτήρα.
Είναι ουσιαστικά η δεύτερη τηλεοπτική σου δουλειά.
Ναι. Έχω συμμετάσχει σε τέσσερα επεισόδια στο «Ου φονεύσεις» του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Όντας ένας καθαρά θεατρικός ηθοποιός αισθάνεσαι διαφορετικό το δρόμο της τηλεόρασης ;
Είναι πολύ διαφορετικός, αν και βρίσκω πολλά κοινά σημεία. Απαιτεί επίσης πρόβες και επικοινωνία με τον παρτενέρ σου. Οι λειτουργείες είναι πάνω κάτω οι ίδιες. Οι χρόνοι αλλάζουν αρκετά. Υπάρχει περισσότερη προετοιμασία στο θέατρο. Για την τηλεόραση κάνεις ουσιαστικά ο ίδιος μία προσωπική εργασία. Διαβάζοντας το κείμενο και γνωρίζοντας τα λόγια σου φαντάζεσαι με ένα τρόπο πώς μπορεί να γίνει η σκηνή.
Πριν ξεκινήσεις την σχολή υποκριτικής επιθυμούσες να ασχοληθείς με την σκηνοθεσία.
Είχα αποφασίσει ότι θα γίνω σκηνοθέτης κινηματογράφου. Είχα μαζέψει μάλιστα και το ποσό που απαιτούνταν για το πρώτο έτος της σχολής που επρόκειτο να παρακολουθήσω μαθήματα. Παρακολουθώντας πολύ κινηματογράφο και θέατρο κατάλαβα ότι τελικά με ενδιαφέρει περισσότερο να αφηγούμαι τις ιστορίες. Έτσι αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός. Ειδικά στο θέατρο με την σύνδεση του ηθοποιού με το κοινό είναι συνταρακτική. Με συγκινεί βαθιά.
Κάποια στιγμή δημιούργησες μία θεατρική ομάδα από κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού και ανεβάσατε μάλιστα παράσταση στις φυλακής.
Όντως. Υπήρξα βοηθός του αξιόλογου σκηνοθέτη Στρατή Πανούργιο και καθηγητής υποκριτικής των κρατουμένων. Σχηματίστηκε μία ομάδα δέκα ατόμων στις φυλακές Κορυδαλλού. Ανεβάσαμε το θεατρικό έργο «οικόπεδα με θέα» στο οποίο έπαιξαν οι κρατούμενοι και εγώ.
Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Θα την χαρακτήριζα ως την πιο δυνατή θεατρική μου εμπειρία. Φάνηκε εξαρχής η πραγματική ανάγκη των ανθρώπων να παίξουν για να ξεφύγουν από τη δική τους πραγματικότητα. Κατάφερα νοητικά να δραπετεύσω και εγώ μαζί τους αυτές τις δύο ώρες παράστασης.
Συνδέθηκες με κάποιον από τους κρατούμενους;
Κάναμε επί εννέα μήνες πρόβες αρχικώς σχεδόν ένα τετράωρο δύο φορές την εβδομάδα. Όσο πλησίαζε η ημερομηνία που θα παρουσιάζαμε την παράσταση μας αυξήσαμε τις ώρες και τις ημέρες δοκιμών. Το θεατρικό έργο παρακολούθησε τόσο το κοινό όσο και οι κρατούμενοι. Η φυλακή είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας. Συνδέθηκα με όλους τους ανθρώπους εκεί. Ο καθένας είχε τη δική του ιστορία. Ορισμένοι είχαν την ανάγκη να την μοιραστούν, άλλοι όχι. Με κέρδισε η παρουσία των παιδιών. Δεν ήταν υποχρεωτικό να έρχονται στις πρόβες ή στα μαθήματα. Ήταν πολύ συγκινητικό ότι επέλεγαν τρεις και τέσσερις ώρες από την ημέρα τους να περνούν σε ένα χώρο που είχε διαμορφωθεί ως θεατρική σκηνή, να διαβάζουν, να μαθαίνουν λόγια. Ήταν συγκλονιστικό. Εκεί ξαναθυμήθηκα την ανάγκη μου να κάνω θέατρο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ 7ΜΕΡΕΣTV