Με τον Ιάκωβο όλα φαίνονταν ονειρικά. Είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, μας απασχολούσαν τα ίδια πράγματα, άρεσε στον έναν το χιούμορ του άλλου, η χημεία ήταν δυνατή. Πέσαμε με τα μούτρα και οι δύο.
Αυτό που κανείς δεν σκέφτηκε να «κοιτάξει» ήταν κατά πόσο ήμαστε σε φάση για σχέση. Όταν βγαίνεις ή τείνεις να βγεις από μια σχέση, καλό είναι να υπάρχει ένα διάστημα κενού, όπου τουλάχιστον έχεις βάλει όλα όσα χρειάζεται στην άκρη, για να μπορείς να συνεχίσεις παρακάτω.
Δεν σου φταίει ο επόμενος ή η επόμενη, να τραβήξει όλες τις φοβίες αλλά και τα κακώς κείμενα μιας προηγούμενης σχέσης. Η αλήθεια ήταν πως δεν είμασταν έτοιμοι, ζορίσαμε τα πράγματα και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα άρχισαν όλα αυτά να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Συζητούσαμε. Μας άρεσε να κάνουμε μεγάλες συζητήσεις και να αναλύουμε πράγματα. Όμως δεν είναι εύκολο να περάσεις από το ένα στάδιο στο άλλο με ταχύτητα φωτός. Θέλει το χρόνο του. Δεν μπορείς να εκβιάσεις καταστάσεις, δεν μπορείς από το άλφα να πας στο ωμέγα. Εκεί άρχισαν να προκαλούνται μικρά παρατράγουδα, που ευτυχώς τα εντοπίσαμε νωρίς και μετά από αρκετή κουβέντα καταλήξαμε ότι αυτό που νοιώθαμε, όσο αληθινό και αν ήταν, έπρεπε να κάνει ένα «διάλειμμα», έτσι ώστε να πάρει ο καθένας το χρόνο που ήθελε.
Στην αρχή ήταν όλα περίεργα, δεν ξέραμε πώς να συμπεριφερθούμε. Στέλναμε sms κάποιες φορές, κάποιες άλλες απομονωνόμασταν και δεν μιλούσαμε για μέρες, θέλαμε να μαθαίνουμε ο ένας τα νέα του άλλου, αλλά κάποια στιγμή αυτή η ανάγκη υποχώρησε και τότε τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Αυτό το δυνατό συναίσθημα έφυγε, έμεινε μόνο η γλύκα των αναμνήσεων να μας θυμίζει τις στιγμές που βλέπαμε κουλουριασμένοι στο καναπέ κάποια ταινία ή τα κυριακάτικα πρωινά που βολτάραμε στο Θησείο χέρι-χέρι. Ίσως αν είχαμε επιμείνει να είχαμε καταφέρει περισσότερα, αλλά αυτά τα ίσως δεν μπορούν να κρατήσουν δύο ανθρώπους μαζί.